Εδώ σε θέλω κόουτς

Μετρώ δυο γεμάτες εβδομάδες στην Πολωνία και συνεχίζω. Έχουν βαρεθεί να με βλέπουν ακόμα και τα κουκουνάρια στο δάσος εδώ στο Κίελτσε. Γι αυτό μπαίνω κατευθείαν στο ψητό και χωρίς προλόγους. Από τον τερματοφύλακα μέχρι και τα χαφ, τα πράγματα είναι πολύ συγκεκριμένα και σχετικά ξεκάθαρα και απλά. Εννοώ ως προς την πιθανή ενδεκάδα της ΑΕΚ.

Για την θέση του τερματοφύλακα, θαρρώ πως η ομάδα θα ξεκινήσει όπως τελείωσε τη σεζόν. Ο Ανέστης παραμένει πιο έτοιμος, πιο αξιόπιστος και πιο μπροστά από τους άλλους δυο. Στο αριστερό άκρο της άμυνας θα πάμε με τον Λόπες, ελπίζοντας πως οι αδυναμίες που βγάζει, οφείλονται στον χρόνο που χρειάζεται για να προσαρμοστεί. Για το δεξί άκρο ισχύει αυτό που είπε ο Χιμένεθ μετά το ματς με την Κορόνα. «Είχαμε έναν φανταστικό μπακ, τον Μπακάκη». Δεν νομίζω πως χρειάζεται να προσθέσω κάτι περισσότερο.

Στο κέντρο της άμυνας, η λογική θα έλεγε πως το προβάδισμα το έχει το δίδυμο του Τσιγκρίνσκι με τον Βράνιες. Χωρίς να βάζω καθόλου στην εξίσωση το ζήτημα των τραυματισμών, μ’ όσα βλέπω εδώ στο Κίελτσε, δύσκολα θα μείνει στον πάγκο ο Τσόσιτς. Αυτά που δείχνει ο Σέρβος όσο περνούν οι μέρες και βρίσκει πατήματα, είναι όσα χρειάζεται να παίρνει κάθε προπονητής από τον στόπερ του. Χωρίς να βάζει υπερβολή στο παιχνίδι του. Προφανώς και ο γερός και υγιής Τσιγκρίνσκι και ο διαθέσιμος Βράνιες, δύσκολα μένουν εκτός ενδεκάδας. Αλλά πάλι, μπορεί η αξιοπιστία του Τσόσιτς να αλλάξει τα δεδομένα. Όπως και να έχει όμως, όλη αυτή η κουβέντα και ο ανταγωνισμός για την θέση, μόνο σε καλό βγάζει.

Όσο για τη μεσαία γραμμή, που θεωρητικά υπάρχουν διλήμματα, στα μάτια μου τα πράγματα είναι εξαιρετικά ξεκάθαρα. Το δίδυμο Σιμόες και Γαλανόπουλου δύσκολα μπορεί να σπάσει. Καλός, χρυσός, διεθνής ο Γιόχανσον, αλλά όπως κατάπιε πέρυσι το «πιτμπουλ» όσους βρήκε μπροστά του για να κερδίσει θέση στο ρόστερ, έτσι θα αρπάξει και φέτος τη θέση του βασικού. Και θα δείτε, πως ακόμα και στο δημιουργικό κομμάτι, ο Γαλανόπουλος μπορεί να εξελιχθεί σε αποτελεσματικότερο παίκτη από τον Σουηδό.

Μέχρι εδώ λοιπόν, δηλαδή από τον τερματοφύλακα μέχρι και τα χαφ, κουτσά – στραβά μια άκρη την βγάλαμε. Από εδώ και μπροστά, αρχίζουν τα ζόρια για τον Χιμένεθ. Διότι εκεί που τα πράγματα έδειχναν ξεκάθαρα στο ξεκίνημα της προετοιμασίας, τώρα έμπλεξε πάλι το πράγμα. Τι εννοώ; Όταν αποκτήθηκε ο Κλωναρίδης, έλεγες πως θα τον έχεις μαζί με τον Λάζαρο στο δεξί άκρο της επίθεσης, στο αριστερό άκρο θα ήταν ο Τρίστασον με τον Πατίτο, στον άξονα ο Μάνταλος με τον Μπακασέτα και στην κορυφή της επίθεσης ο Λιβάγια με τον Γιακουμάκη. Και αν έρθει και ο Αραούχο, μια χαρά «κουμπώνει». Όλα δηλαδή τακτοποιημένα.

Όμως το πράγμα έμπλεξε από την στιγμή που ο Κλωναρίδης όχι μόνο παίζει καλύτερα ως δεύτερος επιθετικός, αλλά με την εικόνα που δείχνει εδώ στο Κίελτσε, είναι και αδύνατον να μείνει στον πάγκο. Θα ήταν κρίμα και αδικία. Επομένως η τράπουλα εκ των πραγμάτων ανακατεύεται. Ο Μάνταλος, για να μπει στο βασικό σχήμα, θα πρέπει να μετακινηθεί αριστερά. Εκεί δηλαδή, που βρίσκεται ο Τρίστασον. Όμως ο Ισλανδός έχει την εντυπωσιακότερη εικόνα μέχρι τώρα, απ’ όλες τις μεταγραφές που ήρθαν τελευταίες στο Κίελτσε. Και που γενικώς δείχνει εξαιρετικός παίκτης, αλλά και καθαρόαιμος και όχι κατά συνθήκη ακραίος.

Επομένως, θεωρητικά, μπαίνει ο Χιμένεθ σ’ ένα δίλημμα ανάμεσα σε Μάνταλο και Τρίστασον για το αριστερό άκρο. Δίλημμα περίπλοκο και επί της ουσίας όχι και τόσο δόκιμο, μιας και μιλάμε για παίκτες με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Αφήστε που ανοίγει ξανά αυτή η περιβόητη κουβέντα, για το αν μπορεί ή δεν μπορεί ο Μάνταλος στα άκρα. Παρόλο που δείχνει εδώ στην Πολωνία να ανταποκρίνεται πολύ καλύτερα στην θέση. Και γενικώς έχει τόσο μεγάλη ποιότητα, που έτσι κι αλλιώς παντού μπορεί να παίξει και να κάνει την διαφορά. Το θέμα είναι που προσφέρει τα περισσότερα. Μια λύση, για να βγει από το δίλημμα ο Χιμένεθ, θα ήταν να δοκιμάσει τον Μάνταλο σε ρόλο δεύτερου αμυντικού χαφ. Αλλά τότε ο Γαλανόπουλος; Και ο Γιόχανσον;

Προφανώς ισχύει το «οι καλοί παίζουν πάντα και παντού» που είπε ο Χιμένεθ στη συνέντευξη του. Προφανώς επίσης και μια ομάδα που θέλει να πάει να πάρει το πρωτάθλημα, θα πρέπει να έχει και στον πάγκο της, υψηλού επιπέδου ποδοσφαιριστές. Αυτό έτσι κι αλλιώς είναι αδιαπραγμάτευτο. Στις μεγάλες ομάδες, που έχουν υψηλούς στόχους, οι μεγάλοι παίκτες ξέρουν πως θα χρειαστεί να καθίσουν στον πάγκο, διότι ενδεχομένως την θέση τους στην ενδεκάδα θα πάρουν κάποιοι άλλοι μεγάλοι παίκτες. Αλλιώς δουλειά δεν γίνεται. Ούτε ανταγωνιστικό ρόστερ.

Το ζητούμενο όμως, είναι να βρει και η ομάδα τις αγωνιστικές της ισορροπίες. Να μπορέσει δηλαδή να δώσει ο Χιμένεθ απαντήσεις τέτοιες στα αγωνιστικά διλήμματα, που να κουμπώνουν σ’ έναν αγωνιστικό μοντέλο που θα λειτουργεί καλά μέσα στο γήπεδο. Και βεβαίως στην επίθεση, ο Μανόλο δεν έχει μόνο να βρει που θα παίξει ο Μάνταλος.  Θα χρειαστεί επίσης και να βρει αν ο Λιβάγια είναι χρησιμότερος και αποδοτικότερος στην κορυφή ή ως δεύτερος επιθετικός. Αν καταλήξει όμως στο πρώτο, θα πρέπει να αφήσει στον πάγκο τον σούπερ Γιακουμάκη. Αν πάει στο δεύτερο, θα βγάλει εκτός τον σούπερ Κλωναρίδη. Όχι δίλημμα. Γρίφος.

Και κάπου μέσα σ’ όλα αυτά, εμφανίζεται και ένας Μπακασέτας, που παρά την περσινή κακή του σεζόν, είναι ένας παίκτης που ως δεύτερος επιθετικός μπορεί να δώσει πράγματα στην ομάδα. Ενώ μπορεί να εμφανιστεί κατά τον Αύγουστο και κανένας Αραούχο. Διότι δεν μπορεί και ο Μαϊστόροβιτς και ο Χιμένεθ να το αφήνουν ανοικτό, ο ίδιος ο παίκτης να πατάει “like” σ’ ότι ΑΕΚτζήδικο βλέπει στα social media και τελικά ο παίκτης να μείνει στην Λας Πάλμας ως τέταρτος και να περιμένει να παίξει σε κανένα κύπελλο. Έρχεται κόντρα το πράγμα, με την κοινή λογική.

Όπως και να έχει, ακόμα και έτσι όπως είναι τα πράγματα στο ρόστερ της ΑΕΚ, ο Χιμένεθ έχει δουλίτσα μπροστά του και πολλούς γρίφους να απαντήσει, προκειμένου να βγάλει στο γήπεδο ένα αγωνιστικό μοντέλο ισορροπημένο. Αυτό βέβαια είναι και το μυστικό. Μ’ ένα ρόστερ που τα κουκιά των παικτών ενδεκάδας δεν είναι μετρημένα, να προκύψει ένα σύνολο ανταγωνιστικό. Με λίγα λόγια, εδώ σε θέλω κόουτς.