Δυστυχώς πάθαμε, ευτυχώς μάθαμε

Για το παιχνίδι στο Φάληρο δεν χρειάζεται να γράψω κάτι. Σε τέτοιο ματς, οι πολλές αναλύσεις περιττεύουν. Όπως και τα ευχολόγια και τα «θα». Τίποτα παραπάνω από το μπαίνεις όπως πρέπει και τα παίζεις όπως πρέπει. Αλλιώς, φασκελοκουκούλωστα. Τόσο απλά.  Όλοι ανεξαιρέτως που βρίσκονται στην ομάδα έχουν παίξει ντέρμπι και οι περισσότεροι έχουν ζήσει και Καραϊσκάκη. Επομένως κάτι περισσότερο, δεν χρειάζεται. Πάμε παρακάτω.

Για το αν άξιζαν αυτά τα νέα συμβόλαια από την ΑΕΚ ο Λαμπρόπουλος και ο Μπακάκης, το έχω αναλύσει πολλάκις. Και δεν χρειάζεται θαρρώ να επανέλθω. Την θέση τους στην ΑΕΚ, αμφότεροι την κέρδισαν με το σπαθί τους. Την αξίζουν και η ΑΕΚ τους χρειάζεται. Για να προλάβω τυχόν συζητήσεις που θαρρώ δεν έχουν νόημα, προφανώς και η ΑΕΚ χρειάζεται όχι έναν, αλλά τέσσερις ή πέντε Αραούχους. Ασυζητητί. Αλλά έχει επίσης ανάγκη και από πέντε Λαμπρόπουλους και άλλους πέντε Μπακάκηδες. Το ένα ούτε αναιρεί, ούτε πρέπει να αναιρεί το άλλο. Είναι άστοχο να σκεφτεί οποιοσδήποτε πως η ΑΕΚ μπορεί να διεκδικήσει πρωτάθλημα και Ευρώπη, χωρίς Αραούχους. Είναι όμως και ανεδαφικό και άδικο, θα μπαίνει ο πήχης του προγραμματισμού στους 25 Αραούχους.

Σ’ όσους πάντως έχουν σπεύσει να γκρινιάξουν για τις ανανεώσεις του Λαμπρόπουλου και του Μπακάκη και για την σχετική κίνηση και με τον Κολοβέτσιο, οφείλω να κάνω ένα μικρό ξεσκονισματάκι στην μνήμη τους. Διότι όσες φορές στην ΑΕΚ έχουν ξεχαστεί λάθη του παρελθόντος, έχουν επαναληφθεί με ακόμα πιο ολέθρια αποτελέσματα. Θα σας πάω λίγο πίσω στο 2007. Τότε που ανάλογη αντιμετώπιση μ’ αυτή που είχαν από κάποιους τώρα οι περιπτώσεις του Λαμπρόπουλου και του Μπακάκη, είχε η υπόθεση του Μόρα. Κάποιοι είχαν σπεύσει να απαξιώσουν έναν αμυντικό, που είχε παίξει για πρώτη φορά σε ομίλους Τσάμπιονς Λιγκ με την ΑΕΚ, όταν ήταν 18 χρονών. Και μάλιστα βασικός.

Όμως η σπέκουλα του «δεν πάμε πουθενά με τους Μόρες», κατά το «δεν πάμε πουθενά με τους Λαμπρόπουλους και τους Μπακάκηδες», ανθούσε την εποχή που το συμβόλαιο του παίκτη με την ΑΕΚ, έληγε. Μέχρι και το γκολ του Νατσούρα σ’ εκείνο το ματς με τον Ιωνικό του είχαν φορτώσει του Μόρα. Και δεν θα είχαν και κανένα θέμα να τον καταστήσουν και βασικό υπεύθυνο για τα πέντε γκολ που έφαγε η ΑΕΚ στο Μπερναμπέου και αποκλείστηκε. Παρόλο που τότε ο Μόρας ήταν τεσσάρων. Το πρόβλημα βεβαίως ήταν, πως εκείνη η σπέκουλα, όχι απλώς πέρασε και στην τότε διοίκηση. Αλλά υιοθετήθηκε στην οριστική απόφαση για τον χειρισμό της περίπτωσης Μόρα.

Δεν έγινε ούτε καν πρόταση στον παίκτη, έστω με λίγα λεφτά, για τα μάτια του κόσμου. Έφυγε ελεύθερος, παρεμπιπτόντως στην ίδια ηλικία με τον Μπακάκη και τον Λαμπρόπουλο. Η συνέχεια για τον Μόρα γνωστή. Βασικός για περίπου μια δεκαετία στο Καμπιονάτο, αρχηγός σε Μπολόνια και Βερόνα, διεθνής με την εθνική και απλησίαστος για την ΑΕΚ, όσες φορές μεταγενέστερα έγινε προσπάθεια επιστροφής. Και για την ΑΕΚ η συνέχεια γνωστή. Αντί του Μόρα είχε έρθει για την άμυνα ο άμπαλος μεγάλος αδελφός του Μπρούνο Άλβες και ο Τζον Τίκης του ποδοσφαίρου εξ Αργεντινής. Μ’ αυτούς τους δυο, η ΑΕΚ πήγαινε για πρωτάθλημα στη σεζόν του Ρίμπο και πάλι καλά που υπήρχε και ο Δέλλας και προέκυψε και ο Σωκράτης. Όμως ο χειρισμός της υπόθεσης Μόρα, αποδείχθηκε τραγικός και ήταν για να κτυπάμε τα κεφάλια μας.

Και αν ήταν μόνο αυτή η περίπτωση, δεν θα το έβαζα στην κουβέντα καν. Πάμε και στο 2008. Η ΑΕΚ αποφασίζει να στείλει τον Κονέ στον Ηρακλή σε συσκευασία πακέτου δώρου και με χαριτωμένο φιόγκο. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, ούτε συμβολικό ποσό δεν ζήτησε και κράτησε για το θεαθήναι ένα μικρό ποσοστό μεταπώλησης. Ο Κονέ ήταν μόλις 21χρονών τότε. Θα μου πείτε πως έπαιζε μπάλα και όχι ποδόσφαιρο. Σύμφωνοι. Θα μου πείτε επίσης πως ήταν τσακωμένος και με την τακτική και με την πειθαρχία. Και σ’ αυτό είμαστε σύμφωνοι. Ακόμα και στο ότι δεν είχε δείξει σπουδαία πράγματα όσες φορές πήρε ευκαιρίες να συμφωνήσουμε. Γι αυτό και ήταν πολλοί εκείνοι που σκέφτηκαν «να πάει στο καλό και να μην μας γράφει», όταν έφυγε για τον Ηρακλή.

Όμως όταν είσαι μια διοίκηση που είσαι ισχυρή (έστω και για περιορισμένες ακόμα εμφανίσεις), δεν αφήνεις ελεύθερο έναν παίκτη που είναι 21 χρονών, που είναι Έλληνας και για τον οποίο όλοι οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές που τον είχαν ζήσει σε Θρακομακεδόνες και προετοιμασία, έλεγαν πως αυτά που έκανε με την μπάλα, τα έχουν δει μόνο από τον Ριβάλντο. Και βεβαίως δείτε και την συνέχεια που είχε η υπόθεση Κονέ. Στο Καμπιονάτο, βασικός και στην εθνική ομάδα. Αν με ρωτήσετε αν γουστάρω ακόμα και μετά απ’  αυτή την εξέλιξη τον Κονέ ως ποδοσφαιριστή, μπορεί και να σας απαντήσω όχι. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η ΑΕΚ δεν πρέπει να κτυπά το κεφάλι της, για τον χειρισμό που έκανε τότε στην συγκεκριμένη υπόθεση.

Θα μπορούσα στην κουβέντα να βάλω ακόμα και την περίπτωση του Ταχτσίδη. Αυτόν η ΑΕΚ τον άφησε ελεύθερο στα 19 του χρόνια. Και στην περίπτωση του η συνέχεια είναι γνωστή. Όμως του Ταχτσίδη η περίπτωση δεν είναι ίδια με του Μόρα ή του Κονέ, διότι την εποχή που έφυγε, η ΑΕΚ ήδη βυθιζόταν βαθιά σε διοικητική κρίση. Και αν κάποιος επιχειρήσει να απαριθμήσει τα λάθη που γινόντουσαν, θα ξεκινήσει τώρα και θα τελειώσει την πρωτομαγιά. Επομένως η κακή διαχείριση στην υπόθεση Ταχτσίδη, ήταν ο κανόνας για την εποχή και όχι η εξαίρεση. Πάντως και γ’ αυτή την υπόθεση, η ΑΕΚ κτυπά το κεφάλι της στο τοίχο.

Γι αυτό και θα επιμείνω πως θα πρέπει να το σκεφτόμαστε δεύτερη και τρίτη φορά, όταν ετοιμαζόμαστε να βγάλουμε λευκά μαντίλια για να χαιρετήσουμε Έλληνες παίκτες. Γι αυτό και επίσης επιμένω, πως η ΑΕΚ έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει. Χωρίς αυτό, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις, προκαθορίζει και την πορεία που θα έχουν στο μέλλον οι παίκτες που ανανέωσε. Αυτό είναι άλλο καπέλο. Βεβαίως και ο Λαμπρόπουλος και ο Μπακάκης και ο Κολοβέτσιος, είναι, εκτός από απαραίτητα συστατικά για την ελληνική μαγιά της ΑΕΚ, μεγάλοι μαχητές.