Άντε να αρχίσει η ιστορία να (την) ξεχρεώνει

Πάλι θα αρχίσω με ημερομηνίες. Και θα χρειαστεί να προσθέσω και χρονολογίες. Έχουν περάσει 14 χρόνια και κάτι μήνες, από τότε που η ΑΕΚ γκρέμισε το γήπεδό της. Δέκα χρόνια παρά  κάτι μέρες, από την τελευταία φορά που μπήκε στο γήπεδο για παιχνίδια προκριματικών του Champions League. Και τέσσερα χρόνια και σχεδόν 100 ημέρες, από εκείνο το βράδυ της καταστροφής στο Περιστέρι.

Όλα όσα έγιναν μέσα σ’ αυτά τα χρόνια, όλα όσα έζησε ο οργανισμός που λέγεται ΑΕΚ, άλλες ομάδες θα χρειαστούν 100 ζωές και ακόμα παραπάνω για να τα βιώσουν. Και το πιθανότερο είναι πως ΔΕΝ θα τα ζήσουν και ποτέ. Μεταξύ μας, δεν θα το ευχόμουν για καμία ομάδα. Ούτε γι αυτή που μπορεί να βάλει ο καθένας από εμάς στο μυαλό του, ως τον χειρότερο εχθρό της ΑΕΚ. Όποια και αν είναι.

Μέσα σε διάστημα μικρότερο των 20 χρόνων, η ΑΕΚ είδε να της γκρεμίζουν το δικό της γήπεδο. Είδε πρώτα να της ξεθωριάζουν και μετά να τις κλέβουν τα όνειρα για την κατασκευή ενός καινούργιου γηπέδου. Χρειάστηκε να γυρίσει όλα τα γήπεδα της Αθήνας, ψάχνοντας για προσωρινή έδρα. Έχασε εκατομμύρια από το Champions League από ένα πέναλτι μαρς που δεν δόθηκε στην Λεωφόρο. Έχασε και άλλα εκατομμύρια μαζί και ένα πρωτάθλημα, όλα κερδισμένα στο γήπεδο, σ’ αίθουσες δικαστηρίων και μ’ αποφάσεις δικαστών. Έφτασε να έχει παίκτες που έλεγαν δημόσια πως πεινάνε και προπονητικό κέντρο με κομμένο το νερό. Κυλίστηκε στον βούρκο της ανυποληψίας και κατρακύλησε στον όλεθρο του αγωνιστικού υποβιβασμού. Έπαιξε με αντίπαλο την Διασταύρωση Ραφήνας σε ματς πρωταθλήματος.

Πείτε μου ποια ομάδα θα τα άντεχε όλα αυτά; Ποιοι οπαδοί; Ποια φανέλα θα τα σήκωνε χωρίς να λυγίσει και χωρίς ακόμα, ακόμα να εξαφανιστεί από τον ποδοσφαιρικό χάρτη; Καμιά. Σας το υπογράφω. Για όλους όσους το έζησαν όλο αυτό, από την αρχή του μέχρι και τώρα, ίσως μοιάζει μακρινό, ίσως και ένας εφιάλτης που τελείωσε. Ίσως ακόμα – ακόμα και κάτι που «μπόρα ήταν βρε αδελφέ και πέρασε». Μια ματιά όμως να ρίξει κάποιος, στην διαδρομή που έκανε η ΑΕΚ αυτά τα τελευταία 20 χρόνια, θα διαπιστώσει πως ήταν ένα ταξίδι στον ποδοσφαιρικό «εξω-από-δώ». Απ’ αυτά που κανείς, καμία ομάδα, δεν επιστρέφει.

Όχι όμως η ΑΕΚ. Όχι. Η ΑΕΚ έμεινε άστεγη, πείνασε, έκλαψε, πόνεσε, πλήρωσε, κατακρημνίστηκε στο χάος. Αλλά μέσα απ’ όλα αυτά, έμεινε ΑΕΚ. Και σήμερα, στο ένα χέρι κρατά το φτυάρι με το οποίο θα ρίξει το τσιμέντο στα θεμέλια του νέου γηπέδου της και το άλλο χέρι το σηκώνει ψηλά για να φτάσει τα αστέρια (του Champions League).  Η ίδια ομάδα που πριν από 14 χρόνια δεν είχε γήπεδο και που πριν από μόλις τέσσερα, σχεδόν δεν είχε ύπαρξη, τώρα κοιτάζει στον ορίζοντα και βλέπει μονάχα μέρες δόξας. Αν ήμασταν στην Αγγλία, που τρελαίνονται για τέτοιες ιστορίες, όλες οι υπόλοιπες ποδοσφαιρικές γενιές θα μιλούσαν για το θαύμα της ΑΕΚ. Και αυτό το θαύμα το πιστώνεται πρώτος απ’ όλους ο κόσμος που πόνεσε, υπέμεινε και άντεξε, αμέσως μετά ο Δημήτρης Μελισσανίδης και μετά όλοι όσοι δούλεψαν εντός και εκτός του οργανισμού που λέγεται ΑΕΚ, τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Λάθη έγιναν ένα τσουβάλι. Αβλεψίες, αστοχίες, στραβά και ανάποδα. Με ευθύνη καταρχήν του επικεφαλής Δημήτρη Μελισσανίδη. Αλλά ότι και να έχει γίνει μέχρι τώρα και να ήταν στραβό, ότι και αν γίνει στο μέλλον που επίσης θα είναι στραβό, ένα είναι βέβαιο. Πως αυτό το θαύμα αυτής της ΑΕΚ που ετοιμάζεται να βάλει θεμέλια στο νέο της γήπεδο και να διεκδικήσει ξανά την θέση της στον Ευρωπαϊκό χάρτη, έχει φαρδιά πλατιά την υπογραφή της επιμονής και του οράματος του Μελισσανίδη. Προφανώς και όσο θα βρίσκεται στο τιμόνι, θα τα ακούει (και πολλές φορές) χοντρά για τις στραβοτιμονιές. Για όσες και για όποτε έρχονται. Αυτός κρατάει άλλωστε το τιμόνι, αυτός ευθύνεται. Και η διαδρομή της ΑΕΚ στην ιστορία, έτσι κι αλλιώς δεν σταματά ποτέ και αυτός που είναι στο τιμόνι έχει υποχρέωση να οδηγεί πάντα προς την κορυφή.  Όμως το γεγονός πως η ΑΕΚ του 2003 και του 2013, μπορεί ξανά να ζήσει όμορφες μέρες σαν τη σημερινή ή σαν αυτές που έρχονται, είναι έργο κατά βάση του Μελισσανίδη. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως παίρνει από κανέναν, κυρίως από την ίδια την ιστορία της ΑΕΚ, καμία λευκή επιταγή. Το αντίθετο. Οι ευθύνες του προφανέστατα έγιναν ακόμα (πολύ) μεγαλύτερες.

Και μιας και ανέφερα πολλές φορές την λέξη «ιστορία». Όλο αυτό που έχει ξεκινήσει, όλο αυτό που βιώνει αυτές τις ημέρες η ΑΕΚ, είναι αρχή του ξεχρεώματος γραμματίων. Η ιστορία χρωστά στην ΑΕΚ πολλά. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Διότι της φέρθηκε σκάρτα. Πολλές φορές και με άκομψο τρόπο. Η ΑΕΚ όλη αυτή την τελευταία 20ετία, όχι μόνο δεν πήρε αυτά που δικαιούταν, αλλά έχασε και αυτά που ήταν (κατά) δικά της. Και βγήκαν πολλά γραμμάτια, απ’ όλα όσα έγιναν ή ακόμα και απ’ όσα δεν έγιναν. Τώρα όμως, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να ξεχρεωθούν αυτά τα γραμμάτια. Η ιστορία πρέπει να ξαναβάλει την ΑΕΚ στην θέση που της αρμόζει. Από εκεί που επιμελώς και με μια αλληλουχία γεγονότων και συγκυριών, προσπάθησε να την πετάξει. Και πριν νομίσετε πως μιλάω γενικά και αόριστα ξανασκεφτείτε το. Θα καταλάβετε πως υπάρχουν γραμμάτια και οφειλές στην ΑΕΚ, που τώρα αρχίζουν επιτέλους να ξεχρεώνονται. Και έχει ακόμα πολύ ψωμί το πράγμα. Στην αρχή είμαστε. Στα θεμέλια.