Αυτογκόλ

Ξεκινώ από το αυτονόητο. Η ΑΕΚ δεν έχει ανάγκη από κανέναν παίκτη. Απολύτως κανέναν. Μπορούμε να συζητάμε με τις ώρες για όσα μπορεί να δώσει ένας ποδοσφαιριστής που έρχεται, αλλά και όσα μπορεί να αφαιρέσει ένας παίκτης που φεύγει. Στο τέλος της ημέρας όμως, οι ποδοσφαιριστές είναι αυτοί που έρχονται και φεύγουν και η ΑΕΚ αυτή που πάντα υπάρχει και συνεχίζει. Προφανώς αυτό ισχύει και για τον Αραβίδη. Ισχύει όμως και για τον Αραούχο. Για τον κάθε Αραβίδη και τον κάθε Αραούχο. Για όποιον παίκτη, όπως και να τον λένε, ότι και αν μπορεί να κάνει μέσα στο γήπεδο. Πάμε παρακάτω.

Μου αρέσουν οι ιστορίες με ποδοσφαιρικούς ήρωες. Ξέρετε, εκείνες οι θανατερά ρομαντικές, με τους παίκτες που βρίσκονται να φοράνε την φανέλα της ομάδας που αγαπούν και αυτό περνάει στα αποδυτήρια, στο γήπεδο, μετά στην εξέδρα και επιστρέφει σ’ αυτούς. Που δένουν για πάντα την μοίρα τους, μ’ αυτή την ομάδα.  Έγραψα ότι μου αρέσουν αυτές οι ιστορίες, όχι ότι υπάρχουν κιόλας.

Η τελευταία ένδειξη πως ίσως υπήρχαν, πιθανότατα χάθηκε όταν ο Ντέμης δεν τελείωσε την καριέρα του στην ΑΕΚ. Θα μου πείτε τώρα, ποιος Έλληνας μπορεί να πει όχι, στην προοπτική της Ατλέτικο Μαδρίτης ως παρτενέρ του Τόρες στην επίθεση. Ο ήρωας, θα σας απαντήσω. Ή ο Ιταλός που θα πει όχι στην προοπτική της Ρεάλ Μαδρίτης και θα ζήσει και θα γεράσει με την φανέλα της Ρόμα του ενός σκουντέτο. Έτσι είναι οι ποδοσφαιρικοί ήρωες. Όχι απαραιτήτως πάντα τόσο μεγάλου παικτικού βεληνεκούς.  Μικροί, μικροί ήρωες, έστω και ως προς δέσιμο με την ομάδα και τον τρόπο που θυσιάζονται γι αυτήν.

Μια τέτοια ευκαιρία, να γίνει ένας τέτοιος μικρός ήρως, την είχε ο Χρήστος Αραβίδης. Και αν υπάρχει κάτι που είναι κρίμα στην όλη ιστορία, είναι πως αυτή την ευκαιρία, την σπάνια ευκαιρία, ο Άραβας την κλώτσησε μόνος του. Εντελώς μόνος του. Πρώτης τάξεως αυτογκολ έβαλε, για να ξέρουμε και τι λέμε. Και είναι κρίμα για την τεράστια προσπάθεια που κανείς δεν μπορεί να (του) αρνηθεί πως έκανε. Είναι κρίμα επίσης, διότι οι ευκαιρίες να προκύψει ένας, έστω μικρός, ήρως, είναι πλέον εξαιρετικά σπάνιες. Έως και δεν υπάρχουν.

Όσα είχε κερδίσει ο Αραβίδης μέχρι και πέρυσι τον Μάη, τα είχε κερδίσει αποκλειστικά και μόνο με το σπαθί του. Την θέση του στο γήπεδο την κέρδισε, διότι με καντάρια δουλειάς, είχε γίνει ένας άλλος παίκτης σε σχέση μ’ αυτόν που ήταν ακόμα και στον Πανιώνιο. Και την θέση του βασικού στην ΑΕΚ, όσες φορές την είχε, την κέρδισε διότι έδινε πάντα το 110% για να κάνει τη δουλειά του. Το περιβραχιόνιο του αρχηγού το κέρδισε, με τον τρόπο που έβγαινε μπροστάρης εντός και εκτός γηπέδου. Και το να ακούει το όνομα του από την κερκίδα, που δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε σύνηθες και αυτό το είχε κερδίσει με την στάση του.

Με το σπαθί του τα κέρδισε όλα αυτά. Κανείς δεν του τα χάρισε. Εκείνο που πρακτικά του χαρίστηκε του Αραβίδη, μέσα απ’ όλα αυτά που με το σπαθί του είχε κερδίσει, ήταν μια ευκαιρία για να γίνει σημείο αναφοράς για την ΑΕΚ. Ως ο παίκτης που παίζει για την ομάδα που γουστάρει και γίνεται θυσία. Ως ένας από τους αρχηγούς. Ως πιο πιστός στρατιώτης της ΑΕΚ. Αυτή την ευκαιρία, του την χάριζε του Αραβίδη ο ίδιος ο οργανισμός ΑΕΚ. Και χωρίς να υπάρχει κανείς που να μπορεί να του την αρπάξει από τα χέρια. Όπως για παράδειγμα, έγινε στην περίπτωση του Παυλή. Θα μπορούσε να είχε γίνει και αυτός σημείο αναφοράς στην ομάδα που λατρεύει και να είχε μείνει για πάντα, αν δεν είχε μπει στη μέση η κωλοαρρώστια. Και επειδή ο Παυλής ήξερε πόσο μεγάλη ήταν η ευκαιρία που είχε, έφτασε μέχρι το τελευταίο όριο ανθρώπινης αντοχής, προκειμένου να μην την αφήσει να του την πάρουν από τα χέρια του.

Για τον Αραβίδη, τέτοια απειλή δεν υπήρχε. Αυτοκαταστροφή υπήρχε. Αυτογκολ. Και ξέρετε κάτι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν ήταν ούτε εκείνο το εντελώς λάθος και φάουλ ποστάρισμα μετά τη Βέροια, ούτε εκείνη η κουτουλιά και η τραγική αποβολή στο ματς με τον ΠΑΣ. Ήταν πως με την γενικότερη στάση του από πέρυσι τον Ιούλη μέχρι και τον Δεκέμβρη, ακύρωσε τον ίδιον του τον (κιτρινόμαυρο) εαυτό. Ακύρωσε αυτόν που βάζει πάντα την ΑΕΚ, πάνω απ’ όλα. Ακόμα και από τον ίδιου τον εαυτό. Αυτό ήταν το γνώρισμα του Άραβα. Θα έπαιζε τραυματιας, θα σήκωνε κύπελλο χωρίς δόντια, θα μάτωνε την φανέλα, θα έβγαινε μπροστάρης. Ο Αραβίδης της ΑΕΚ, ήταν αυτός που έβαζε την ΑΕΚ πάνω από τον Αραβίδη. Αυτόν τον Αραβίδη, τον ακύρωσε με μια σειρά από αντιδράσεις, που οδηγούσαν ακριβώς στο αντίθετο.

Χρειάστηκε να περάσει σχεδόν ένα εξάμηνο και μια σειρά από συμπεριφορές εγωιστικές που έβαζαν πάνω τον εαυτούλη από την ΑΕΚ, για να συνειδητοποιήσει σε τι μονοπάτι έχει μπει. Ήταν όμως αργά. Είναι αλήθεια πως ο Χιμένεθ είδε στο διάστημα που βρίσκεται στην ομάδα, το πρόσωπο του Αραβίδη της ΑΕΚ και όχι το (αυτό)καταστροφικό. Αλλά για να είμαστε ειλικρινείς, τίποτε πλέον δεν θα ήταν το ίδιο, σε κανένα επίπεδο της σχέσης του παίκτη με την ομάδα. Εξάλλου πάντα έτσι συμβαίνει, στις σπάνιες περιπτώσεις που δεν βασίζεται η σχέση αποκλειστικά στο αγωνιστικό.

Κάποιοι είπαν πως ο κύκλος του Αραβίδη στην ΑΕΚ έτσι κι αλλιώς έχει κλείσει. Κάποιοι άλλοι πως ήταν αγωνιστικά ανεπαρκής και δεν μπορεί να βοηθήσει και κάποιοι άλλοι πως κακώς έφυγε. Στα δικά μου μάτια, το ζήτημα δεν είναι πως από την ΑΕΚ θα λείψουν τα γκολ του Αραβίδη. Θα τα βρει απ’ αλλού και μηδέν (αγωνιστικά) οξέα. Ούτε τίθεται θέμα αν έπραξε σωστά ή λάθος η ΑΕΚ με τη μη ανανέωση του συμβολαίου του παίκτη. Η εξέλιξη ήρθε περίπου μόνη της. Αυτό που βαραίνει, αν κάτι βαραίνει, είναι πως  ο Αραβίδης στέρησε από την ΑΕΚ έναν μικρό ήρωα. Και από τον εαυτό του τον στέρησε, αλλά αυτό είναι δικαίωμα του.