Η ΑΕΚ του καθενός (μας)

Τις έχω μετρήσει μια προς μια. Η ΑΕΚ τις έχει μετρήσει (και τις έχει πληρώσει με πόνο, δάκρυ και καταστροφές) μια προς μια. Είναι 5197 οι μέρες που μεσολάβησαν από μπουλντόζα σε μπουλντόζα. Απ’ αυτή που τότε μπούκαρε από την Σκεπαστή, διέσχισε όλο το γήπεδο και έφτασε στην 1-2 για να αρχίσει το γκρέμισμα μέχρι αυτές που καμαρωτά μπήκαν και παρατάχθηκαν τώρα στη σειρά, περιμένοντας να ξεκινήσουν το κτίσιμο.

Η ΑΕΚ έκανε ένα μακρύ δύσκολο κύκλο, αλλά επέστρεψε στα χώματα της. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, από τότε που είχε σπίτι και είχε και ματς στη Φιλαδέλφεια. Με τη Δεκελείας να «μυρμηγκιάζει» από νωρίς, με το πούλμαν να φτάνει και να έχει υποδοχή, με τις τελευταίες καντίνες με λουκάνικα και κιτρινόμαυρα κασκόλ να ξεμένουν μονάχες σε άδειους δρόμους κοντά μεσάνυχτα.

Ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Στην πραγματικότητα όμως, έχει περάσει. Όχι μια. Είπαμε, 5197. Η ΑΕΚ προφανώς είναι άλλη ΑΕΚ, προσαρμοσμένη υποχρεωτικά στους (άλλους) καιρούς. Λογικό. Το ερώτημα είναι, ποια ΑΕΚ έχει ο καθένας (μας) στο μυαλό του και στην ψυχή του. Πως την βλέπει, πως την θέλει, πως την βιώνει. Είναι μια απορία που προκύπτει απ’ αυτές τις τελευταίες μέρες της τρέλας όπου τα μεγάλα όνειρα και οι μικροί εφιάλτες ήρθαν χέρι – χέρι στην ΑΕΚ.

Πως έχει λοιπόν την ΑΕΚ ο καθένας (μας). Ποια είναι άραγε η ΑΕΚ του καθενός (μας). Για τον κουμπάρο μου, για παράδειγμα, η ΑΕΚ ήταν να πάρει όλη την οικογένεια, από τον μικρότερο μέχρι τον μεγαλύτερο και να πάει απόψε στη Φιλαδέλφεια. Και να τα μπήξει κοτζάμ γαϊδούρι 45 χρονών, όταν είδε την μπλουντόζα κάτω από τα σημαία της ΑΕΚ. Από την άλλη μεριά, για έναν τυπάκο που με πήρε χθες στο ραδιόφωνο και επέμενε να δηλώνει ΑΕΚτζής, η ΑΕΚ είναι να θεωρεί πως μια βόλτα χθες στην εκδήλωση στη Φιλαδέλφεια, θα ήταν γραφικότητα.

Επίσης για τον φίλο μου τον Μπάμπη, η δική του ΑΕΚ είναι, να καβαλήσει το αμάξι από τον Βύρωνα και να φτάσει μέχρι και την Πολωνία για να πάρει μια τζούρα από την δουλειά στην προετοιμασία. Και πριν βιαστείτε να σκεφτείτε, «σιγά το πράγμα», σας λέω πως είναι άνθρωπος που η μοίρα τεστάρει την μαγκιά του και το θάρρος του και του έστειλε κινητικό πρόβλημα και περπάτημα με πατερίτσες. Αλλά για την ΑΕΚ του, φτάνει παντού. Από την άλλη, για κάποιους άλλους, η ΑΕΚ είναι προϊόν και εκείνοι πελάτες και γι αυτό έφυγαν στο 70’ του παιχνιδιού με την ΤΣΣΚΑ, διότι το προϊόν δεν ικανοποιούσε τον πελάτη.

Για τον Σιμό, ΑΕΚ είναι να φτιάχνει στο facebook το βίντεο της χρονιάς από τα έργα στη Φιλαδέλφεια, μόνο και μόνο για τα «αδέλφια», που δεν μπορούν να βρίσκονται στη Φιλαδέλφεια και να το ζουν όλο αυτό. Για την Φιλία, ΑΕΚ είναι να φέρνει τον κυρ Σοφοκλή για να περπατήσει και πάλι, εκεί που ο πατέρας του έριχνε χαλίκια για να φτιαχτεί το Ν. Γκούμας. Για τον Σπύρο, ΑΕΚ είναι να σκάει από το κακό του, που έπρεπε να βρίσκεται στην Κέρκυρα και όχι στη Φιλαδέλφεια. Παρόλο που μόλις 24 ώρες πριν είχε κάνει το… νιοστό ταξίδι Κέρκυρα – Αθήνα και πάλι Κέρκυρα, μόνος με τα αμάξι, για να δει την ΑΕΚ (του). Από την άλλη, για κάποιους που μένουν στο Μαρούσι, ΑΕΚ είναι να μην ξαναπατήσουν στο γήπεδο, αν δεν έρθει ο Αραούχο.

Θα μπορούσα να γράφω όλο το βράδυ γι αυτούς και για εκείνους. Άλλωστε είπαμε, αυτές οι τελευταίες τρελές μέρες, έδειξαν πολλά για την ΑΕΚ του καθενός (μας). Όμως ξέρετε ποιο είναι το ζήτημα; Πως όλοι αυτοί και άλλοι πολλοί περισσότεροι, με διαφορετική ΑΕΚ ο καθένας στο δικό του μυαλό και την δική του ψυχή, θα πρέπει να ενώσουν φωνή. Αλλιώς δουλειά δεν γίνεται. Άλλωστε σκεφτείτε πως αν δεν είχαν ενώσει φωνή για το θέμα του γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια, ίσως ακόμα και ο πεισματάρης και απολύτως αποφασισμένος Μελισσανίδης, ακόμα να κυνηγούσε ανεμόμυλους ως ένας σύγχρονος κιτρινόμαυρος Δον Κιχώτης.

Ξέρω, είναι δύσκολο να ενώσει την φωνή του κάποιος που με κινητικά προβλήματα κάνει ταξίδι οδικώς στην Πολωνία για την ΑΕΚ, με κάποιον που φεύγει στο 70’ από το γήπεδο επειδή απλώς δεν… γουστάρει. Δύσκολο να ενώσει την φωνή του κάποιος που ξεκίνησε μονάχος από την Κέρκυρα για να πάει στο Κουταϊσι να βρεθεί δίπλα στην ΑΕΚ, με κάποιον που την ώρα του αγώνα, επειδή έτσι την… είδε, γιουχάρει παίκτη της ΑΕΚ. Δύσκολο να ενώσουν την φωνή τους εκείνοι που τρελαίνονται με την φανέλα, με εκείνους που τρελαίνονται με τις μεταγραφές. Εκείνοι που αγαπούν την ΑΕΚ, με εκείνους που αγαπούν την ΑΕΚ που κερδίζει. Όμως αλλιώς δεν μπορεί να γίνει. Η ΑΕΚ που έχει ο καθένας στο μυαλό του μπορεί να είναι διαφορετική, αλλά η φωνή για την ΑΕΚ δεν μπορεί παρά να είναι ίδια. Ας το έχουμε όλοι αυτό στην άκρη του μυαλού μας. Και σε βραδιές σαν αυτή στη Φιλαδέλφεια, αλλά και σε βραδιές σαν αυτή απέναντι στην ΤΣΣΚΑ.