Η ψυχολογία θα φέρει και μπάλα

Μπορεί να μην είναι και τόσο δόκιμο επειδή μιλάμε για τον Πλατανιά, αλλά η πραγματικότητα ήταν πως το ματς του ΟΑΚΑ ανήκε στην κατηγορία αυτών που λέμε πως δεν τα παίζεις, αλλά τα κερδίζεις. Η ανάγκη της ΑΕΚ για μια νίκη ήταν τόσο μεγάλη, που κάθε τι άλλο χάνει από την σημασία του.

Μπορούμε να πούμε πολλά για την εικόνα της ομάδας. Να κάνουμε πολύ ποδοσφαιρική συζήτηση για τα πολλά προβληματικά στοιχεία που είδαμε και σε αυτό το παιχνίδι. Χωρίς να θέλω να… το σκάσω από την δύσκολη κουβέντα, νομίζω πως καμιά συζήτηση δεν μπορεί να γίνει αν δεν ληφθεί υπόψη το πιο κρίσιμο για μένα. Η βεβαρημένη ψυχολογία.

Όση δουλειά και να κάνει ο Μοράις στην προπόνηση, που κάνει πολύ και καλή δουλειά απ’ ότι μαθαίνουμε, στην παρούσα φάση δεν περίμενα σχεδόν τίποτα να βγει στο γήπεδο. Γιατί η ομάδα είναι στον πάτο ψυχολογικά και η βασική προτεραιότητα ειδικά με τον Πλατανιά, ήταν η νίκη και η ψυχολογική αποφόρτιση.

Όσο και να δουλέψεις τακτικά, όταν οι παίκτες νιώθουν τα πόδια τους εκατό κιλά δύσκολα θα αρχίσεις να βλέπεις να βγαίνει στο γήπεδο η δουλειά σου. Θεωρώ πολύ απίθανο, από την στιγμή που οι πάντες εντός και γύρω από την ομάδα μιλάνε για την ποιότητα της δουλειάς του Μοράις, αυτή να μην βγει στο γήπεδο σταδιακά.

Αλλά για να γίνει, για να αρχίσουμε να το βλέπουμε, η ομάδα πρέπει να απελευθερωθεί από την πίεση που της έχουν δημιουργήσει όσα έχουν γίνει ως τώρα. Θέλει μια δυο νίκες όπως αυτή με τον Πλατανιά συνεχόμενες. Η πρώτη ήρθε, πάμε και στην Κέρκυρα για το ίδιο και με την Καρδίτσα για το Κύπελλο ενδιάμεσα.

Και με τους παίκτες που θα επιστρέψουν σιγά – σιγά, εφόσον φύγει το ψυχολογικό βάρος, η δουλειά που γίνεται θα αρχίσει να βγαίνει, δεν υπάρχει περίπτωση. Με διαβάζετε να μιλάω με πίστη γι’ αυτή την δουλειά, επειδή το ακούω από πολλούς ανθρώπους μέσα από την ομάδα. Όχι από έναν και δύο.

Ίσως μάλιστα καλό να είναι, που για να έρθει η ανακούφιση και το «ξεμπούκωμα», φτάσαμε μέχρι και ένα τέταρτο πριν την λήξη με τον Πλατανιά, στο αποκορύφωμα αυτής της πίεσης, αυτού του βάρους. Που νομίζω το νιώθαμε όλοι μας, τουλάχιστον όσοι θέλουμε να κερδίζει η ΑΕΚ. Οι πολύ περισσότεροι δηλαδή.

Δεν το κρύβω, είδα πάλι … την ζωή να περνάει από μπροστά μου κατά διαστήματα και μπορώ να καταλάβω πιστεύω πόσο μεγάλο είναι το βάρος και γι’ αυτούς που είναι μέσα στον αγωνιστικό χώρο και στον πάγκο.

Ευτυχώς, ήταν η πρώτη φορά που οι συγκυρίες δεν ήταν σε βάρος της ΑΕΚ. Πήρε ένα ματς, που μέχρι να σκοράρει, είχε λιγότερες φάσεις από όσες είχε δημιουργήσει και με τον Πανιώνιο και με τον Ατρόμητο. Δεν είχε καν τις δύο τεράστιες ευκαιρίες που έχασε στην Τούμπα με Αλμέιδα και Χριστοδουλόπουλο.

Επίσης, πρέπει να σταθούμε και στο ότι ο προπονητής έκανε μια κίνηση πολύ δύσκολη, με την αντικατάσταση του Γιόχανσον με τον Γαλανόπουλο – όπως και αυτή με τον Πέκχαρτ αντί του Αλμέιδα – μόνο που η πρώτη ήταν αυτή που είχε πραγματικά επίδραση στην εξέλιξη του ματς.

Ο Σουηδός δεν ήταν σε καλή βραδιά, ήταν «μπουκωμένος». Ο  Γαλανόπουλος έδωσε ζωντάνια, ταχύτητα και δυναμική προσέγγιση στην μεσαία γραμμή σε μια πολύ δύσκολη στιγμή. Μπράβο και στον προπονητή που πήρε το ρίσκο, μπράβο και στον παίκτη που όποτε του δίνεται η ευκαιρία δείχνει ότι το έχει. Είναι ένα χαφ με χαρακτηριστικά που ταιριάζουν στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Κυρίως όμως έχει τον αέρα. Και εκεί κρίνεται αν μπορείς να παίξεις σοβαρή μπάλα.

Όπως τον αέρα τον έχει και ο Μπάρκας. Παρουσιάστηκε σα να παίζει βασικός από το ξεκίνημα της σεζόν, έκανε τον κόσμο να σηκωθεί από την θέση του με δύο εξόδους στο πρώτο ημίχρονο (ναι, εκεί έχουν φτάσει με όσα έχουν δει, να σηκώνονται και να χειροκροτούν στις εξόδους με ενθουσιασμό), αλλά κυρίως έδειξε πως έχει την ψυχολογία. Αυτό δηλαδή που αφήνει πίσω τον Ανέστη. Ο Μπάρκας πατάει γερά στα πόδια του, δεν φοβάται. Και όταν ο γκολκίπερ – ο ταλαντούχος εννοείται- δεν φοβάται, τότε μην τον φοβάσαι.

Ο κόσμος ήταν απελπιστικά λίγος, έπαιξε ρόλο και η απεργία του ΗΣΑΠ, αλλά λογικά και χωρίς αυτό, απλά θα ήταν ελάχιστα περισσότεροι. Δεν είναι παράλογο, θέλω να πω όμως πως αυτοί που βρέθηκαν απόψε στο γήπεδο, είναι πραγματικοί ήρωες, είναι ΑΕΚΑΡΑ με όλη την σημασία της λέξης και μέσα από την καρδιά μου, τους λέω και τους φωνάζω μπράβο.

Έχουν και αυτοί τα ίδια συναισθήματα, που έχουν όλοι,  για την κατάσταση που έχουμε βιώσει ως τώρα φέτος. Δεν… τρώνε σανό ή δεν πιστεύουν πως έχουν δει φέτος κάτι διαφορετικό από αυτό που βλέπουμε όλοι. Αλλά ήταν εκεί, σε μια δύσκολη βραδιά, να στηρίξουν την ομάδα. Με όσο περισσότερη ψυχραιμία μπορούσαν να έχουν και είχαν αρκετή.