Όσοι μπουν στο Καραϊσκάκη θα...

Το πιθανότερο είναι πως αν ο Ούγκο Αλμέιδα μπει στο Καραϊσκάκη και απλώς βηματίζει πάνω στην γραμμή της αντίπαλης περιοχής σαν τσολιάς στον Άγνωστο Στρατιώτη, θα κρατά κολλημένους πάνω του και τους δυο εκλεκτούς στόπερ του Μπέντο. Διότι πολύ απλά, οποιοσδήποτε αμυντικός, ακόμα και με την αντίληψη χορτοκοπτικής μηχανής όπως ο Μποτία, μπορεί να αντιληφθεί πως ένας επιθετικός της κλάσης του Πορτογάλου σκοράρει ακόμα και ως άγαλμα. Θυμηθείτε τι είχε γίνει εκείνο τον Φλεβάρη του 1998 στη Νέα Φιλαδέλφεια, που ο Ντέμης είχε ξεκινήσει στο ντέρμπι με τσακισμένη μέση. Σαν τον Μαθουσαλίξ από το γαλατικό χωριό έπαιζε και κινούνταν στο γήπεδο,  αλλά ο Νταμπίζας και ο Καραταϊδης δεν τον άφηναν από τα μάτια τους.

Βεβαίως η αλήθεια είναι πως οι εποχές που κάποιος παίκτης μπορούσε να μπει στο γήπεδο και να πάρει ρόλο Ελ Σιντ, έχουν περάσει. Δεν είμαι σίγουρος μάλιστα, ότι πλέον θα είχε νόημα κάτι τέτοιο.  Όχι μόνο διότι η ΑΕΚ δεν έχει λόγο να ρισκάρει να χάσει έναν παίκτη όπως ο Αλμέιδα, μόνο και μόνο για να προκαλέσει τρόμο στα στόπερ του Ολυμπιακού. Αλλά και διότι εκείνοι που τελικά θα μπουν και θα παίξουν την Κυριακή στο Καραϊσκάκη, όποιοι και αν είναι, ξέρουν καλά τι πρέπει να κάνουν. Η ιστορία γράφεται πάντα από τους παρόντες και αυτό καλό θα είναι να μην ξεχνάμε ποτέ και για κανέναν λόγο.

Προφανώς, προφανέστατα θα ήταν καλύτερα (ιδανικά για την ακρίβεια) να πάει η ΑΕΚ με πανστρατιά και χωρίς καμία απουσία στο ντέρμπι. Ήρθαν όμως έτσι τα πράγματα και θα πάει με απουσίες. Δεν θεωρώ πως είναι καθόλου ίδιο το να πηγαίνεις με κομβικές απουσίες για ένα ματς εντός έδρας με τον Ηρακλή, από το να παίζεις ένα ντέρμπι. Το πρώτο είναι πιο περίπλοκο. Ποιος αμφιβάλλει πως η ΑΕΚ θα κέρδιζε σίγουρα, αν έπαιζε ο Μάνταλος την προηγούμενη Δευτέρα; Υποθέτω κανείς. Ήταν τέτοιο το ματς, που η απουσία του ηγέτη που θα πάρει την ομάδα πάνω του, ήταν καθοριστική. Αν δε, έπαιζε και ο Αλμέιδα, η ΑΕΚ πάλι τέσσερα θα έριχνε στον Ηρακλή, όπως και με την Ξάνθη.

Ένα ντέρμπι όμως είναι αλλιώς. Είναι μάχη, είναι πόλεμος. Και εκείνοι που μπαίνουν στο γήπεδο, όποιοι και αν είναι, ξέρουν πως καλούνται να πολεμήσουν για (ποδοσφαιρική) επιβίωση. Διαφορετικά δεδομένα δηλαδή σε σχέση μ’ ένα οποιοδήποτε άλλο ματς, διαφορετικές και οι αντιδράσεις. Αν το δεις σε αριθμούς, η ΑΕΚ δεν θα έχει στο Καραϊσκάκη, τον παίκτη που ήδη έχει βάλει δυο γκολ στο πρωτάθλημα (Αλμέιδα) αλλά και τον παίκτη (Βάργκας) που έχει στα δυο τελευταία ντέρμπι με τον Ολυμπιακό ένα γκολ και δυο ασίστ. Όμως εκείνοι που θα κληθούν να καλύψουν τα κενά, επειδή ακριβώς είναι ντέρμπι, θα βγάλουν αφρούς από το στόμα, για να μπορέσουν να προσφέρουν τα ίδια και αν γίνεται και πολλά περισσότερα.

Και επειδή βλέπω και πάλι να κυκλοφορούν ευρέως τα γνωστά  «που θα πάμε στο ντέρμπι με τον Αραβίδη ή με τον Πλατέλλα», να θυμίσω κάτι. Την τελευταία διετία, το αμέσως καλύτερο παιχνίδι της ΑΕΚ απέναντι στον Ολυμπιακό, μετά από τον τελικό του κυπέλλου, ήταν εκείνο το κυπελλικό στο Καραϊσκάκη τη σεζόν της Β’ εθνικής. Απέναντι σ’ έναν πολύ καλύτερο Ολυμπιακό από τον τωρινό. Τότε που ο Αραβίδης είχε πετύχει γκολάρα και είχε δείξει την φανέλα του. Τότε που ο Πλατέλλας είχε στήσει πάρτι στην δεξιά πλευρά και από γκαντεμιά δεν είχε βρει δίχτυα. Τότε που ο Μπακάκης είχε βάλει μπλόκο στην δεξιά πλευρά της ΑΕΚ. Κάτι που, για να ξέρουμε τι λέμε, δεν είχε καταφέρει ο Γκάλο στο αντίστοιχο περσινό ματς πρωταθλήματος στο Καραϊσκάκη.

Για να τελειώνουμε και να μην το ανοίγουμε πολύ. Ένα ντέρμπι, θέλει πρωτίστως καρδιά και ψυχή. Από όποιον και αν μπει να παίξει. Τον έδειξε τον δρόμο ο Μάνταλος που έφτασε μέχρι και την Ιταλία για να πάρει μάσκα για την σπασμένη μύτη. Και θέλει παίξει και ας μην του κάθεται ακόμα καλά στο πρόσωπο αυτή η μάσκα και ας ξέρει πως δεν μπορεί να τον προστατεύσει από αγκωνιές. Αν τελικά θα παίξει, είναι άλλο θέμα, όμως το δείχνει πως η υπόθεση θέλει καρδιά και θέλει και ψυχή. Το είπε και ο Χριστοδουλόπουλος μετά το ματς με τον Ηρακλή.  Γι αυτό και ο Λάζαρος που έχει μόλις δυο 45άλεπτα στα πόδια του με την ΑΕΚ και που δεν αντέχει ακόμα για πάνω από ένα ημίχρονο και το ξέρει, θέλει σαν τρελός ακόμα και να ξεκινήσει στη βασική ενδεκάδα. Αν τελικά και αυτός ξεκινήσει, πάλι άλλη κουβέντα είναι. Αλλά το δείχνει πως χρειάζεται καρδιά και ψυχή.

Βεβαίως εκτός από καρδιά και ψυχή, θέλει και μπόλικη τακτική. Όταν ο Δέλλας την έστησε σωστά και την κοουτσάρισε σωστά την ομάδα, πήρε ισοπαλία στο Καραϊσκάκη και θα μπορούσε να πάρει και νίκη. Όταν τα έκανε θάλασσα τακτικά, έφαγε τεσσάρα και μαζί έφαγε και το κεφάλι του. Ορισμένα πράγματα, ειδικά όταν πρόκειται για ντέρμπι, είναι πολύ απλά απ’ ότι φαίνονται. Έντεκα καμικάζι θέλει, με σωστή τακτική. Και όλα θα γίνουν όπως πρέπει.