Μην δίνεις μπάλα σε κανέναν

Δεν χρειάζονται και πολλές αναλύσεις μετά απ’ ότι έγινε την Τετάρτη στην Λεωφόρο. Πλήρης είναι πλέον η αποτυχία της ΑΕΚ στην φετινή σεζόν. Τελεία και παύλα και κανένας αστερίσκος. Απόλυτη αποτυχία. Είναι βέβαια πραγματικά κρίμα καταρχήν για τον Χιμένεθ, αλλά και μετά για τους ποδοσφαιριστές, που έχασαν τις ευκαιρίες που οι ίδιοι με σκληρή δουλειά και με υπερβάσεις, κατάφεραν να δημιουργήσουν.

Η ΑΕΚ έφτασε στον τελικό του κυπέλλου και μπήκε στα πλέι οφ, μετά τη νίκη στην Τούμπα, ως φαβορί για την πρωτιά, χάρη σ’ όσα έγιναν από τα τέλη Γενάρη και μετά. Αυτή είναι η αλήθεια. Ο Χιμένεθ πήρε ένα σκορποχώρι και το έκανε ξανά ομάδα και οι (περισσότεροι) παίκτες, τα έδωσαν όλα για να ξαναγίνουν ομάδα. Με λίγα λόγια, ο Μανόλο μαζί με τους (περισσότερους) ποδοσφαιριστές του, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για να σώσουν μια χρονιά που έδειχνε χαμένη, με κατάκτηση κυπέλλου και πρωτιά. Αλλά προφανώς και κλώτσησαν την ευκαιρία, που πάντως οι ίδιοι δημιούργησαν. Πάμε παρακάτω.

Θα σταθώ σε μια φάση του ντέρμπι στην Λεωφόρο. Φάση που προφανώς ήταν Η φάση του ματς, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Ο Λάζαρος άδειασε όλη την άμυνα του Παναθηναϊκού και βρέθηκε απέναντι στον Βλαχοδήμο. Την τελείωσε μόνος του την φάση και δεν σκόραρε. Δίπλα του ακριβώς ήταν ο Αραούχο. Μια πάσα, πιθανότατα θα ήταν γκολ. Άκουσα πολλούς να λένε πως αυτή την καταραμένη πάσα, θα έπρεπε να την είχε δώσει. Να πω την αμαρτία μου, το σκέφτηκε και η αφεντιά μου. Αλλά αν το καλοσκεφτούμε, δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα.

Οι μεγάλοι παίκτες, αυτοί που πιστεύουν στα ποδάρια τους, αυτοί που έχουν την στόφα του ηγέτη, αυτή την φάση την τελειώνουν μόνοι τους. Δεν δικαιώνονται πάντα. Πολλές φορές ενδεχομένως καταδικάζουν και την ομάδα τους. Όμως είναι πολύ περισσότερες οι φορές, που αυτή η εμπιστοσύνη στα πόδια, αυτή η νοοτροπία παίκτη που δεν φοβάται να πάρει την ευθύνη, σώζει την ομάδα και δίνει αποτελέσματα. Και μεταξύ μας, τέτοιους παίκτες τους χρειάζεται η ΑΕΚ. Παίκτες που να ξεκινούν και να τελειώνουν μόνοι τους φάσεις, ακόμα και από το πουθενά.

Έχω γράψει πολλές φορές και θα το γράφω μέχρι να βγάλει ο ήλιος κέρατα, πως η ΑΕΚ δεν γίνεται να πάει στην μάχη για το πρωτάθλημα, αν δεν έχει παίκτες πολεμιστές. Στρατιώτες που θα δίνουν και την ψυχή τους μέσα στο γήπεδο. Δεν μπορεί να κτίσει τίποτα μέσα στο γήπεδο, αν δεν έχει παίκτες εργάτες, που να βγάζουν δουλειά μέσα στο γήπεδο.  Δεν έχω γράψει ποτέ όμως, πως δεν έχει και απόλυτη ανάγκη από στρατηγούς. Από παίκτες που θα πάρουν την μπάλα, όταν τίποτα δεν λειτουργεί σωστά, θα κάνουν άνω κάτω την αντίπαλη άμυνα και θα τελειώσουν την φάση. Όπως έκανε στην Λεωφόρο ο Λάζαρος. Και ας μην έβαλε το γκολ. Τις άλλες φορές θα το βάλει.

Όπως το έκανε την προηγούμενη Κυριακή στο ΟΑΚΑ απέναντι στον Παναθηναϊκό, όπως το έκανε και στον τελικό του κυπέλλου. Θυμίζω πως και τα δυο γκολ, ήρθαν από φάσεις που πήρε πάνω του ο Λάζαρος, σχεδόν από το πουθενά. Και η ΑΕΚ έχει ανάγκη (και) από τέτοιους ποδοσφαιριστές. Αυτοί της έλειψαν μέχρι τον Γενάρη, καθώς για τέτοιους είδους παίκτες είχε πάρει τον Πατίτο αλλά και τον Αλμέιδα, αλλά δεν της βγήκαν. Ο Βάργκας δεν είναι τέτοιος παίκτης, ο Λάζαρος ακόμα δεν είχε βρει αγωνιστικό ρυθμό καθώς είχε έρθει 31 Αυγούστου και είχε μείνει μόνος του ο Μάνταλος να παλεύει απ’ όλες τις θέσεις του γηπέδου, να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.

Η ΑΕΚ έχει ανάγκη από παίκτες που θα κάνουν αυτό που έκανε ο Λάζαρος στην Λεωφόρο. Και που δεν θα ψάχνουν στο κρίσιμο σημείο να πετάξουν από τα πόδια τους την ευθύνη. Θα την αναλαμβάνουν, μαζί με το κόστος. Έτσι (πρέπει να) κάνουν οι μεγάλοι παίκτες. Και τέτοιους παίκτες χρειάζεται η ΑΕΚ για να παίρνει όλα τα ματς που απαιτούνται για να διεκδικήσει το πρωτάθλημα ή την θέση της σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Άλλωστε γι αυτό και επιμένω και το ξαναγράφω, πως θα είναι σπουδαία κίνηση για την ΑΕΚ, να φέρει πίσω τον Σκόκο.

Μεταξύ πολλών άλλων, ο Νάτσο είχε και αυτό το χάρισμα. Να καθαρίζει μόνος του, ακόμα και τα πιο κρίσιμα παιχνίδια και σε στιγμές που η μπάλα ζυγίζει 100 κιλά. Έχω πολλά παράδειγμα, αλλά δεν έχει νόημα να τα αραδιάσω. Θυμηθείτε μόνο τον τελικό του κυπέλλου με τον Ολυμπιακό και δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. Βεβαίως είμαι σίγουρος πως ήδη κάποιος έχει βάλει τα χέρια του πάνω στον υπολογιστή του και πληκτρολογεί σχόλιο που θα λέει «ναι ρε φίλε, αλλά ο Σκόκο διάλεγε τα παιχνίδια». Στην πραγματικότητα αυτό που θα ήθελα να απαντήσω είναι το «ποσώς με ενδιαφέρει, αρκεί να βλέπω μια παικτάρα όπως ο Νάτσο».

Επειδή όμως ξέρω πως αυτή δεν είναι απάντηση αλλά καπρίτσιο, θα γράψω κάτι άλλο. Δείτε τη σεζόν που ο Σκόκο είχε ως κίνητρο την κατάκτηση πρωταθλήματος με τη Νιούελς και μετά πείτε μου ξανά πως διαλέγει παιχνίδια. Ή μην πάτε τόσο μακριά. Φέτος. Τώρα. Στη Νιούελς έχει σημάνει γενικώς συναγερμός, διότι ο Νάτσο ανέβασε πυρετό και μπορεί να μην παίξει στο κυριακάτικο ματς με κάποια Ολίμπο ντε Μπαχία Μπλάνκα. Σα να λέμε Καλλονή της Αργεντινής ένα πράγμα. Και τρέμουν στη Νιούελς στο ενδεχόμενο πως ο Σκόκο δεν θα παίξει. Άρα μάλλον δεν διαλέγει εκεί ματς. Και είναι και στα 32 του. Κάτι που σημαίνει πως ίσως δικαιούταν και να το κάνει. Αλλά δεν το κάνει. Ούτε στην ΑΕΚ θα το κάνει, διότι είμαι βέβαιος πως η ιδέα να πάρει ένα πρωτάθλημα στην Ελλάδα, που το έχει και μαράζι, θα του «τρελάνει» το μυαλό. Εξάλλου με τη Νιούελς, το έχει πάρει. Την πρώτη του αγάπη. Καιρός να το πάρει και με την δεύτερη. Λέω εγώ τώρα…