Η κυρία του κυρίου

Για να βάλουμε λοιπόν τα πράγματα σε μια σειρά. Η ΑΕΚ είχε να αντιμετωπίσει τον πιο δύσκολο αντίπαλο απ’ όλες τις ελληνικές ομάδες. Διότι η έκτη ομάδα του γαλλικού πρωταθλήματος και ειδικά όταν αυτή είναι η Σεντ Ετιέν, είναι μέγεθος σαφώς μεγαλύτερο από τον Άγιαξ του σήμερα. Για μπερσεβάδες και ΑΙΚ, κουβέντα δεν κάνουμε. Επίσης η ΑΕΚ κλήθηκε να παίξει σ’ ένα γήπεδο που έχει το προσωνύμιο καμίνι και με 30χιλιάδες γαλλάκια πάνω από το κεφάλι της. Για τους γνωρίζοντες, αυτά τα γαλλάκια που πηγαίνουν στα δυο πέταλα του Ζοφρουά Γκισάρ, δεν είναι και τα καλύτερα παιδιά του κόσμου. Το κατάλαβε καλύτερα απ’ όλους ο Ανέστης, που έβλεπε σε τακτά χρονικά διαστήματα να προσγειώνονται δίπλα του ιπτάμενα αντικείμενα σαν να έπαιζε στο Αιγάλεω.

Η ΑΕΚ λοιπόν έπαιξε μ’ αυτόν τον αντίπαλο, σ’ αυτή την έδρα και μετά από πέντε χρόνια απουσίας από ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Πέντε χρόνια που δεν έβγαλαν ακριβώς την ΑΕΚ από τον ευρωπαϊκό χάρτη και αυτό φάνηκε από τον σεβασμό με τον οποίο προσέγγισαν την ομάδα στα αφιερώματα τους, έντυπα του μεγέθους και του κύρους της ΕΚΙΠ. Όμως αυτά τα πέντε χρόνια, στραπατσάρισαν και συνολικά και ευρωπαϊκά την (ποδοσφαιρική) τιμή και υπόληψη της ΑΕΚ.

Μ’ αυτόν τον αντίπαλο και σ’ αυτή την έδρα και μ’ αυτά δεδομένα, η ΑΕΚ μπήκε, έπαιξε και κέρδισε. Όχι ως προς το αποτέλεσμα. Αυτό είναι 0-0 και μεταξύ μας, ενόψει και της ρεβάνς, είναι και εξαιρετικά περίεργο αποτέλεσμα. Θυμάστε άλλωστε τι είχε συμβεί στο δεύτερο ματς, τελευταία φορά που είχε πάρει η ΑΕΚ 0-0 στο πρώτο επί γαλλικού εδάφους. Χωρίς να κάνω συγκρίσεις και χωρίς να θέλω να θυμίζω τον Λοκό μέρες που είναι. Τα κέρδη πάντως για την ΑΕΚ από το ματς στο Σεντ Ετιέν είναι αλλού και δεν έχουν να κάνουν ούτε με την ρεβάνς, ούτε καν με την υπόθεση πρόκριση.

Η ΑΕΚ κέρδισε στο Ζοφρουά Γκισάρ την αυτοπεποίθηση που είχε απόλυτη ανάγκη. Την εμπιστοσύνη στα πόδια της και στο αγωνιστικό της πλάνο. Η ΑΕΚ μπήκε σ’ ένα περίπλοκο, πρώτο επίσημο ματς και τα έκανε όλα σωστά, όπως τα είχε σχεδιάσει. Να ξεκαθαρίσουμε πως δεν χρειαζόταν το παιχνίδι στο Σεντ Ετιέν για να καταλάβουμε τις τεράστιες δυνατότητες του Ανέστη. Ούτε πως ο Τσιγκρίνσκι είναι μεγάλη κλάση, ούτε πως ο Κολοβέτσιος δίπλα στον Ουκρανό θα κάνει μεγάλο πρωτάθλημα. Ούτε χρειαζόμασταν το 90άλεπτο στο Γκισάρ για να διαπιστώσουμε πως η ΑΕΚ έχει μακράν το καλύτερο δίδυμο αμυντικών μέσων στην Ελλάδα, ούτε για να δούμε τι κόλπα μπορούν να κάνουν με την μπάλα ο Μάνταλος, ο Βάργκας και ο Μπαρμπόσα. Ούτε για να δούμε πόσο χρήσιμος είναι ο Μπακασέτας ή ακόμα – ακόμα και πόσο τιγράκι είναι ο Γαλανόπουλος.

Εκείνο που χρειαζόταν, ήταν να αποδειχθεί στο γήπεδο, απέναντι σ’ ένα μέγεθος όπως η Σεντ Ετιέν, σ’ ένα κρίσιμο ευρωπαϊκό ματς, πως αυτή η ΑΕΚ μπορεί να πατήσει γερά στα πόδια της. Και να πάρει αυτό που θέλει στο γήπεδο. Όχι να το κλέψει. Να το πάρει με το πλάνο της και με το παιχνίδι της και να της μείνει και η πίκρα πως θα μπορούσε να είχε και κάτι παραπάνω. Διότι σε αντίθεση με τον ΠΑΟΚ στο Αμστερνταμ, ούτε ακυρώθηκε γκολ, ούτε η Σεντ Ετιέν είχε δοκάρι και κατηφόρα στο δεύτερο ημίχρονο. Η ΑΕΚ απειλήθηκε δυο φορές και απείλησε τέσσερις. Τις διπλάσιες δηλαδή. Μέσα στην Γαλλία.

Η ΑΕΚ στην Γαλλία, στο πρώτο της ευρωπαϊκό ματς μετά από πέντε (επιεικώς) ζόρικα χρόνια, ήταν κυρία. Μια κυρία όπως την έχουμε γνωρίσει όλοι ημείς που έχουμε ζήσει δυο ισοπαλίες και μια νίκη με την Ρεάλ και που έχουμε πανηγυρίσει την γκολάρα του Σαββίδη, του Μπατίστα, του Δημητριάδη και του Σέζαρ. Και όπως την έχουν γνωρίσει όλοι εκείνη που είχαν ζήσει την πορεία μέχρι το κατώφλι του τελικού του ΟΥΕΦΑ.

Για να λέμε τα πράγματα και με το όνομα τους, αυτή η κυρία του Γκισάρ, ήταν του κυρίου. Του κυρίου Κετσπάγια δηλαδή. Του Τιμούρ έργο ήταν και η εικόνα της ΑΕΚ και το αποτέλεσμα. Ξεκάθαρα πράγματα. Την προετοίμασε την ομάδα όπως έπρεπε. Διάβασε το ματς και τον αντίπαλο άψογα. Και όταν χρειάστηκε να επέμβει από τον πάγκο, το έκανε καταλυτικά. Δέκα με τόνο πήγε ο Κετσπάγια και σε προετοιμασία και σε στήσιμο και σε κοουτσάρισμα. Και το πιο σημαντικό; Όσοι θυμούνται τι είχε πει ο Τιμούρ για την δική του ΑΕΚ στην απολογιστική συνέντευξη μετά τις 17 μέρες στο Κίελτσε και βάλει καρέ – καρέ το ματς στην Γαλλία, θα βρει εκπληκτικές ομοιότητες.

Και κλείνω με την ρεβάνς γιατί σας κούρασα. Δεν ήμουν βέβαιος πως η ΑΕΚ θα έχει τόσο οργανωμένη εικόνα, αλλά ήμουν σίγουρος πως μπορούσε να πάρει ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Έστω και να το κλέψει, που δεν το έκλεψε τελικά. Όμως το παιχνίδι στο ΟΑΚΑ θα είναι πολύ πιο δύσκολο και πολύ πιο περίπλοκο στην διαχείριση. Αλλά πλέον και ο Κετσπάγια πιστεύει πολύ περισσότερο (που έτσι κι αλλιώς πίστευε) στα παιδιά του και οι ποδοσφαιριστές πιστεύουν πολύ περισσότερο στα πόδια τους και ο κόσμος οφείλει να πιστέψει πολύ περισσότερο σ’ αυτό το πρότζεκτ. Ασχέτως αποτελέσματος στην ρεβάνς.

Προφανώς ακόμα υπάρχει πολύς δρόμος και πολλή δουλειά. Η ΑΕΚ θα πρέπει να μάθει να αντιμετωπίζει και ματς όπως στην Γαλλία και ντέρμπι ελληνικού πρωταθλήματος αλλά και Πλατανιάδες και Λεβαδειακούς. Επαναλαμβάνω όμως. Στην Γαλλία κέρδισε αυτοπεποίθηση και γερή δόση εμπιστοσύνης.