Και έναν Μίτσελ για την επίθεση

Έχω πάγια τακτική να στηρίζω όποιον προπονητή φοράει την φόρμα με το σήμα της ΑΕΚ, στο ξεκίνημα της δουλειάς του στην ομάδα. Πίστεψα ακόμα και πως ο Βαγγέλης Βλάχος, θα μπορούσε να κάνει μια αξιοπρεπή πορεία μ’ ένα ρόστερ αμούστακων παιδιών και ακόμα και μετά από την μεγαλύτερη παρωδία καλοκαιρινής προετοιμασίας που έχω παρακολουθήσει. Γενικώς δεν διαθέτω κρυστάλλινη σφαίρα για να βλέπω τα ποδοσφαιρικά μελλούμενα και τα αποτελέσματα της δουλειάς των προπονητών της ΑΕΚ, πριν αυτά έρθουν. Η τελευταία τέτοια σφαίρα που είχα επί Σέρα Φερέρ, αποδείχθηκε… χαλασμένη.

Επίσης διεκδικώ το δικαίωμα μου, να ασκώ σκληρή κριτική στους προπονητές, όταν αποδεδειγμένα και με στοιχεία, προκαλούν τοξικό περιβάλλον εντός ΑΕΚ. Αυτό ακριβώς είχε συμβεί με τον Μανόλο Χιμένεθ στο φινάλε της πρώτης του θητείας στον κιτρινόμαυρο πάγκο. Και επειδή το άκουσα και με την περίπτωση του Κετσπάγια, αλλά και με την περίπτωση της πρώτης θητείας του Χιμένεθ, οι οποίοι έφυγαν όταν η ομάδα ήταν ψηλά στην βαθμολογία, σκοπός είναι να μην αρχίσει η κατρακύλα. Σκοπός είναι να γίνει η αλλαγή, πριν χαθεί η σεζόν. Για παράδειγμα ο Στεπάνοβιτς με τον περιβόητο Μούκε, έφυγαν με την ΑΕΚ αήττητη. Αλλά είχαν διαλύσει τα αποδυτήρια. Αυτά για να ξεκαθαρίζουμε ορισμένα πράγματα. Και πάμε παρακάτω.

Η ανακύκλωση προσώπων στην ΑΕΚ, μου φαινόταν και εξακολουθεί να μου φαίνεται κουραστική και κυρίως βλαβερή για τον οργανισμό της ομάδας. Ο γερό Μαρξ σ΄ αυτό που έλεγε περί της επανάληψης της ιστορίας, όπως και σ’ όλα άλλωστε, είχε απόλυτο δίκιο. Μόνο που για να έχουμε και επίγνωση της πραγματικότητας, αυτό που έγινε στην ΑΕΚ τώρα, δεν ήταν μια πρόσληψη νέου προπονητή. Αυτό έγινε το περασμένο καλοκαίρι με αποτυχία, όπως αποδείχθηκε εκ των αποτελεσμάτων και έγινε και τον περασμένο Οκτώβρη και πάλι με αποτυχία όπως επίσης εκ των αποτελεσμάτων αποδείχθηκε. Τώρα η ΑΕΚ βρέθηκε σε μια κατάσταση, σαν αυτή του περασμένου Απρίλη. Μόνο που αυτή την φορά συνέβη Φλεβάρη και ο Μοράις δεν έφυγε νύχτα από το ξενοδοχείο της ομάδας όπως ο Πογέτ.

Κατά τα άλλα, η κατάσταση είναι περίπου ίδια και εξίσου κρίσιμη. Η ΑΕΚ είχε ανάγκη από μια λύση εκτάκτου ανάγκης για να μπει ένα φρένο στην κατρακύλα και να σωθεί ότι σώζεται, σε μια σεζόν που πήγαινε ολοταχώς όχι απλώς στα χαμένα, αλλά στην απόλυτη καταστροφή. Αν υπήρχε ακόμα ο Στέλιος Μανωλάς στην Κ20, το πιθανότερο είναι αυτός θα επιστρατευόταν.  Αλλά δεν υπήρχε. Και σ’ αυτές τις περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης, είτε πας σ’ έναν δικό σου άνθρωπο που τον ξέρεις και σε ξέρει καλά, είτε πας σ’ έναν προπονητή που στοιχειωδώς σε ξέρει και που ξέρει πως ειδικεύεται στις επικίνδυνες αποστολές. Τέτοια περίπτωση είναι Μανόλο.

Γιατί μη νομίζετε πως και αυτό που είχε αναλάβει στην ΑΕΚ τον Οκτώβρη του 2010, επικίνδυνη αποστολή ήταν.  Διαφορετική από την τωρινή, αλλά εξίσου επικίνδυνη. Σκεφτείτε πως ήταν τότε η ομάδα και θα καταλάβετε τι εννοώ. Και την έφερε εις πέρας μ’ εκείνο το κύπελλο, που ήταν η πρώτη κούπα για την ΑΕΚ μετά από εννέα ολόκληρα χρόνια. Επίσης επικίνδυνη αποστολή ήταν και αυτή που είχε αναλάβει με την Σαραγόσα και πάλι την έφερε εις πέρας και με το παραπάνω. Στο κτίσιμο της ομάδας από την αρχή έχει ένα ζήτημα ο Μανόλο και φάνηκε και στην ΑΕΚ και στην Σαραγόσα, ακόμα και στην Αλ Ραγιάν. Αλλά αυτή δεν είναι συζήτηση της παρούσης, έτσι κι αλλιώς.

Ο βασικός λόγος που ο Χιμένεθ είναι αποτελεσματικός στις επικίνδυνες αποστολές, είναι διότι τον έχει τον τρόπο του με την ψυχολογία των ποδοσφαιριστών. Και εννοώ την καταρρακωμένη. Τον έχει τον τρόπο του να ξαναδίνει και χαμένη αυτοπεποίθηση. Αυτό που δηλαδή χρειάζεται επειγόντως η ΑΕΚ. Προφανώς και το ρόστερ δεν είναι τόσο κακό, ώστε να μην μπορεί να σταυρώσει νίκες για πέντε ματς πρωταθλήματος. Απλώς οι παίκτες είχαν φτάσει να μην πιστεύουν πως μπορούν να δέσουν αρκετά καλά τα κορδόνια τους, ώστε να μην λυθούν μέσα στο ματς, τα πατήσουν και πέσουν. Η ΑΕΚ σου έδινε την αίσθηση πως ακόμα και 3-0 να προηγηθεί, αν τυχόν δεχόταν το 3-1, θα ήταν μαθηματικά βέβαιο πως θα έχανε με 4-3.

Αυτή την χαμένη αυτοπεποίθηση θαρρώ πως μπορεί να την επαναφέρει ο Μανόλο. Και ας αρχίσει απ’ αυτό, ας βάλει και σε μια νοικοκυρεμένη και ποδοσφαιρικά ορθολογική σειρά τα αγωνιστικά δεδομένα και βλέπουμε τι μπορεί να περισωθεί για φέτος. Επίσης μακάρι να μπορέσει ο Χιμένεθ να βάλει το χεράκι του και στο μεταγραφικό κομμάτι, όπως είχε κάνει και εκείνον τον Γενάρη του 2011. Η ΑΕΚ χρειάζεται έναν Μίτσελ ή έστω έναν Ματέος, αυτή την φορά για την επίθεση. Διότι ο Ντίας που για τα μάτια του μόνο φάγαμε τις 20 από τις 30 μέρες της μεταγραφικής περιόδου, φαίνεται πως θα προτιμήσει τα πέσος του Μεξικό. Και εναλλακτική λύση δεν φαίνεται να υπάρχει προχωρημένη. Ενώ πάνω που ο Αλμέιδα έδειξε στο Αγρίνιο πόσα πολλά καντάρια μπάλας ξέρει, δυο μέρες μετά, έδειξε στα Σπάτα και πόσο ευαίσθητη μέση έχει. Όσο για τον φιλότιμο Πέκχαρτ, είναι απλώς ο φιλότιμος Πέκχαρτ.

Επομένως η ΑΕΚ χρειάζεται να βρει ενίσχυση για την επίθεση, σ’ αυτές τις δέκα μέρες που απομένουν μέχρι το φινάλε της μεταγραφικής περιόδου. Όχι να πάρει απλώς για να πάρει. Δηλαδή περιπτώσεις Κρισάντους ή Πέκχαρτ. Αυτό δεν θα βοηθήσει πουθενά και μόνο γκρίνια θα προσθέσει, εκεί που επειγόντως χρειάζεται αλλαγή κλίματος. Μια κανονική περίπτωση έχει ανάγκη η ΑΕΚ, έστω και αν είναι Μίτσελ. Να έρθει, να προσφέρει όσα πρόσφερε ο Μίτσελ, αλλά στην επίθεση και το καλοκαίρι να γίνει σίριαλ το αν θα καταφέρει η ΑΕΚ να τον κρατήσει. Γι αυτό θα πρέπει και σ’ αυτό το κομμάτι, να βάλει ο Μανόλο το χεράκι του. Όσο υπάρχει ακόμα χρόνος. Ο Χιμένεθ έχει δείξει πως κόβει το μάτι του και έχει και επαφές. Και τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ασχέτως τι πιστεύει κανείς για την επιλογή του Μανόλο, από την στιγμή που ήρθε και έπιασε δουλειά, όσα μπορεί και ξέρει να κάνει καλά, το ζητούμενο είναι να τα κάνει στην ΑΕΚ όσο το δυνατόν καλύτερα. Αυτό.