Μπάσκετ, μπάλα και Καμπάλα

Αλίμονο μου να τολμούσα τεχνική ανάλυση για όσα έγιναν ή δεν έγιναν στο ματς της ΑΕΚ με την Γαλατασαράι. Δεν πάει ούτε χρόνος από τότε που έμαθα σοκαρισμένος πως το πικ εν ρολ δεν είναι κοκορόφτερο μπαρ στο Γκάζι. Αυτό που έγινε στο κλειστό του ΟΑΚΑ για το ματς με την Γαλατά, το γούσταρα. Γουστάρω και που πάει τρένο μόνο με νίκες η ομάδα στο πρωτάθλημα. Κυρίως διότι το πρώτο δάκρυ καταστροφής από μάτια και ψυχή ΑΕΚτζή, δεν χύθηκε για την ποδοσφαιρική ΑΕΚ εκείνο το απόγευμα στο Περιστέρι, αλλά πολύ νωρίτερα μια μεγάλη Τετάρτη στο κλειστό στα Λιόσια. Επίσης, διότι το κοινό δάκρυ χαράς της παλιάς και της νέα γενιάς ΑΕΚτζήδων, είναι πάνω σε δυο ευρωπαϊκές κούπες. Αξίζει λοιπόν η μπασκετική ΑΕΚ αγκαλιά και φωνή και εννοείται και κριτική (αλλά από εκείνους που σκαμπάζουν). Πάμε παρακάτω.

Είναι εβδομάδα που παίζουν ελληνικές ομάδες σε κύπελλα Ευρώπης. Τσάμπιονς Λιγκ και Γιουρόπα Λιγκ. Θα το πω χωρίς περιστροφές και χωρίς περικοκλάδες. Δεν το χάρηκα ποτέ, ούτε μεθυσμένος, και δεν πρόκειται να χαρώ ποτέ νίκη του Ολυμπιακού ή του ΠΑΟΚ ή του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη. Δεν θέλω να κερδίζουν ποτέ και πουθενά και δεν θεωρώ την παρουσία τους στα ευρωπαϊκά κύπελλα εθνική υπόθεση. Δεν θα πανηγυρίσω αν κερδίσει ο ΟΣΦΠ στο Λονδίνο, όπως δεν θα πανηγυρίσω αν η Μεβγάλ κάνει ρεκόρ πώλησεων γιαουρτιών στο Παρίσι.

Όσο για τους περιβόητους βαθμούς στο ranking (που λέγαμε και όταν παίζαμε αμπάριζα στον Άγιο Θωμά στην Αίγινα) της ΟΥΕΦΑ, αν η ΑΕΚ δεν είναι ικανή να τους πάρει μόνη της, ας μείνει χαμηλά και ας έχει και τις δυσκολότερες κληρώσεις. Όπως στρώνει κανείς, κοιμάται. Νόμος. Θυμόμαστε όλοι πως και ο Σάντος και ο Φερέρ είχαν μπει, για άγνωστους λόγους, σε μια διαδικασία απαξίωσης του Γιουρόπα. Ειδικά ο Ισπανός, ήταν ή Τσάμπιονς Λιγκ ή τίποτα, στο έχω πια ορκιστεί. Και γι αυτό και έπεσαν σφαλιάρες, κατρακύλες και μετά κληρώσεις βουνό. Αλλά βαθμούς και αναρρίχηση μέσω άλλων, δεν θέλω. Για πολλούς και απολύτως ευνόητους λόγους.

Δεν μου αρέσουν ούτε οι γάμοι με ξένα κουφέτα, ούτε όμως και οι κηδείες με ξένα κόλλυβα. Έχασε με 4-0 ο ΟΣΦΠ από την Μπάγερν. Προφανώς και δεν ήθελα να πάρει ούτε ισοπαλία και αν αντί για 4-0 ήταν 8-0 θα έπεφτα το βράδυ στο κρεβάτι ευτυχής. Αλλά το να ρίξεις καραμούζα σε οπαδό του ΟΣΦΠ, διότι έχασε με ευρύ σκορ από την Μπάγερν, δεν μου βγάζει νόημα. Και δεν το λέω μόνο για την τεσσάρα του ΟΣΦΠ αλλά και τον αποκλεισμό του ΠΑΟ φέτος από την Καμπάλα ή και πιθανό αντίστοιχο αποκλεισμό του ΠΑΟΚ. Επίσης, δεν το λέω τώρα αυτό. Το έλεγα και όταν τον Δεκέμβρη του 2003, η ΑΕΚ έπαιζε εξόριστη στην Λεωφόρο ένα σκοτωμένο και αδιάφορο ματς με την Λα Κορούνια για την τελευταία αγωνιστική του ομίλου Τσάμπιονς Λιγκ και όλοι ασχολιόντουσαν με τα επτά που έτρωγε ο ΟΣΦΠ την ίδια ώρα από την Γιουβέντους. Ο καθένας τα του οίκου του.

Παρεμπιπτόντως είδα κάπου και τον αθλητή Αλάμπα της Μπάγερν να βγάζει φωτογραφία με τα τέσσερα δάκτυλα, μετά το ματς με τον ΟΣΦΠ. Θυμήθηκα τι… έδειχναν στον κόσμο ο κύριος Περέιρα και ο κύριος Κασάμι πέρυσι στο ματς κυπέλλου στο ΟΑΚΑ. Θυμήθηκα ακόμα και τι έδειχνε με τα τέσσερα δάκτυλα ο Ριβάλντο. Μου φαίνεται απαράδεκτο για επαγγελματία ποδοσφαιριστή, σ’ ένα άκρως επαγγελματικό περιβάλλον, να κάνει τέτοιες χειρονομίες. Αφενός και κυρίως διότι είναι απαράδεκτο να προκαλούν εκείνους που πληρώνουν και δεν πληρώνονται για το ποδόσφαιρο. Αφετέρου διότι είναι μια πρόκληση και μια καζούρα, που δεν μπορούν καν να την υπηρετήσουν συνειδητά. Ο Ριβάλντο έδειχνε τα τέσσερα, αλλά αν το επόμενο καλοκαίρι ο ΟΣΦΠ του έδινε τα διπλάσια απ’ αυτά που του έδωσαν οι Ουζμπέκοι, μια χαρά θα επέστρεφε πίσω στο Λιμάνι. Εξαιρώ περίπτωση σαν του Τότι. Σε μια πεντάρα της Ρόμα επί της Λάτσιο, σήκωσε τα πέντε δάκτυλά του. Αλλά ο Τότι παίζει σαν οπαδός. Δεν το έχει κουνήσει από την Ρόμα, είναι κομμάτι του συλλόγου, κομμάτι της αντιπαλότητας με την Λάτσιο, κομμάτι και της καζούρας. Αυτά.

Ξέφυγα ελαφρώς, αλλά αν δεν τα έγραφα, θα έσκαγα. Άλλωστε για να μιλήσουμε για το αν θέλει η ΑΕΚ στόπερ ή φορ τον Γενάρη και για τα κόλπα του κόουτς, έχουμε καιρό.

• ΑΕΚ
• ΕΥΡΩΠΗ
• Μπάγερν
• ΟΥΕΦΑ
• ριβάλντο