Γκολ και ξύλο και πρόγραμμα

Ήταν γεμάτη εβδομάδα και έχω πολλές σκέψεις στην κεφάλα μου, τις οποίες θα επιχειρήσω να ταξινομήσω. Ξεκινώ από το τέλος και το ταξίδι στην Άμφισσα. Ο Φωκικός είναι μια πολύ συμπαθής ομάδα, κυρίως διότι φαίνεται πως είναι μια υγιής και τίμια ομάδα. Οι παράγοντες της δε, ήταν επίσης εξαιρετικά συμπαθείς. Δεν επρόκειτο για βλαχοκαμποϋδες ή τίποτε που νομίζουν πως είναι οι Αμπράμοβιτς της Ρούμελης. Ποδοσφαιράνθρωποι που αγαπούν καταρχήν το ποδόσφαιρο και που βάζουν μεράκι και ιδρώτα για την ομάδα της πόλης τους. Μάλιστα σ’ αυτό το πλαίσιο ήταν πανευτυχείς που φιλοξενούσαν μια μεγάλη ομάδα σαν την ΑΕΚ στο γήπεδο της Άμφισσας. Το κλίμα ήταν εξαιρετικό και το παιχνίδι επί της ουσίας ήταν αδιάφορο μετά και το 4-0 στο ΟΑΚΑ. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα πάντως, όταν το ματς ξεκίνησε και κάποιες γερές κλωτσιές έπεσαν και ένας αψύς ποδοσφαιριστής του Φωκικού με ένα όσπριο για όνομα (νομίζω Ρεβυθόπουλος) στόλισε με γαλλικά τη μισή  δεξιά πλευρά της ΑΕΚ και από τον πάγκο πετάχτηκαν και έκαναν γιουρούσι στον επόπτη για ένα… πλάγιο που δεν τους έδωσε.

Φανταστείτε λοιπόν τι πρόκειται να γίνει την πρώτη αγωνιστική στο Αίγιο ή την 3^η αγωνιστική στα Χάνια και κατόπιν στην Πάτρα και στο Μενίδι. Τότε που τα ματς δεν θα είναι αδιάφορα και ούτε το κλίμα θα είναι γιορτινό. Ούτε καν οι παράγοντες θα έχουν τον πολιτισμό των ανθρώπων του Φωκικού. Αίμα και άμμος θα γίνει και η ΑΕΚ θα πρέπει να ανταπεξέλθει. Να κάνει το παιχνίδι της μέσα από σύννεφο κλωτσιάς και παίκτες (άλλης για την κατηγορία) κλάσης όπως ο Μπαρμπόσα να διατηρούν ψυχραιμία και συγκέντρωση όταν θα τρώνε ξύλο.

Μάλιστα σ’ όλα αυτά, η ΑΕΚ δεν θα εντρυφήσει σιγά – σιγά. Θα της έρθουν μαζεμένα και θα πρέπει να τα διαχειριστεί. Τέσσερα εκτός έδρας ματς στις πέντε πρώτες αγωνιστικές. Τρια συνεχόμενα μακριά από το ΟΑΚΑ. Και έδρες βαρβάτες όχι χαλαρές. Έψαξα προσεκτικά όλα τα προγράμματα πρωταθλημάτων ανά την Ευρώπη. Πουθενά δεν βρήκα μια ομάδα να παίζει τρια συνεχόμενα εκτός έδρας. Ούτε καν στις μικρές κατηγορίες της Αγγλίας, που δεν κρατούν παραδοσιακά το εναλλάξ του εντός και τους εκτός. Πουθενά. Μόνο στην ΑΕΚ έτυχε. Περίεργο έτσι; «Περίεργο» συμφώνησε και ο Δέλλας και έμεινε εκεί. Και καλά έκανε. Τι να πει ο άνθρωπος; Ξέρει πως θα είναι μεγάλη δοκιμασία για τον χαρακτήρα της ομάδας, αυτή η απαίτηση για βίαιη προσαρμογή στις (χειρότερες) συνθήκες της κατηγορίας μέσα στις πρώτες πέντε αγωνιστικές. Εκτός από τον Δέλλα, το ήξερε και η θεά τύχη. Και όπως συνηθίζουν θεοί και θεές, έστειλε αυτή τη δοκιμασία. Ποιός άλλος εξάλλου θα μπορούσε να έχει συμφέρον να τεστάρει (και να διαταράξει) την ισορροπία της ΑΕΚ; Αλίμονο.

Επιστρέφω στο ματς με τον Φωκικό στην Άμφισσα. Εκεί που η ΑΕΚ έκανε 20 τελικές προσπάθειες. Τις περισσότερες εξ αυτών τις έκανε μ’ αυτούς που ο Δέλλας έχει δουλέψει να τις κάνει. Με τους εξτρέμ δηλαδή. Ο Μπαρμπόσα και ο Πλατέλλας έχασαν τις περισσότερες ευκαιρίες και κάποιες και ο Μάνταλος. Ο Αραβίδης, που ήταν ο σέντερ φορ, έχασε μόνο μια ευκαιρία. Αλλά πολλές από τις υπόλοιπες 19 είχαν ξεκινήσει από τον τρόπο που ο Αραβίδης κινήθηκε έξω από την περιοχή και έσπασε την μπάλα. Έτσι έχει κτιστεί η επιθετική λειτουργία της ΑΕΚ. Μια λειτουργία που μόνο στην Άμφισσα έβαλε μόνο ένα γκολ. Συνήθως είχε πάνω από τρια.

Φάνηκε και στο ματς με τον Φωκικό αλλά είχε φανεί και σ’ όλα τα άλλα παιχνίδια, πως ο Δέλλας έχει δουλέψει την ομάδα για να παίρνει γκολ από τους εξτρέμ και τους χαφ σε οργανωμένη επίθεση και από τα στόπερ σε στημένες φάσεις. Στην επιθετική λειτουργία ο φορ έχει (τεράστια) συμμετοχή. Δεν σημαίνει αυτό πως θα πρέπει να πετυχαίνει και τα γκολ. Παρόλο που ο Αραβίδης παραμένει ο πρώτος σκόρερ. Η ΑΕΚ δεν παίζει με γιόμες. Μπάλα κάτω και γρήγορα. Με σύστημα που δεν έχει ένα σέντερ φορ, αλλά συνολικά τέσσερις (συν τον Ανάκογλου πέντε) επιτιθέμενους. Και αν και στην Άμφισσα αυτοί οι επιτιθέμενοι ήταν πιο προσεκτικοί στα τελειώματα, πάλι στο 4-0 θα πήγαινε το ματς.

ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΛΗΣ