Αν πέσει είναι αποτυχία

Ξεπεράσαμε το 1/3 του πρωταθλήματος (και κάτι περισσότερο), με την ΑΕΚ να είναι πλέον μόνη δεύτερη στη βαθμολογία. Με βάση τα όσα έχουμε παρακολουθήσει ως τώρα, αγωνιστικά δείχνει να είναι τουλάχιστον ένα επίπεδο κάτω σε σχέση με τον Ολυμπιακό και, για φέτος τουλάχιστον, δεν μπορεί να τον ακολουθήσει. Την ίδια στιγμή όμως θεωρώ ότι θα αποτελέσει μεγάλη αποτυχία για την Ένωση οποιαδήποτε άλλη θέση πέρα από τη 2η. Με τους κύριους αντιπάλους της να αποδεικνύουν σχεδόν κάθε αγωνιστική ότι διαθέτουν προβληματικές ομάδες, ο Δικέφαλος οφείλει να εκμεταλλευθεί την ευκαιρία που του παρουσιάζεται και να “καθαρίσει” όσο το δυνατόν νωρίτερα με τη 2η θέση, η οποία ναι μεν δεν αποτελεί επτυχία όταν μιλάμε για την ΑΕΚ, αλλά με τα τωρινά δεδομένα είναι ό, τι καλύτερο μπορεί να διεκδικήσει τη φετινή σεζόν στο πρωτάθλημα.

Μπορεί να το κάνει. Όχι επειδή παίζει σπουδαίο ποδόσφαιρο. Αυτό άλλωστε δεν το έχουμε δει. Υπάρχουν όμως στοιχεία που αποδεικνύουν ότι διαθέτει ένα σύνολο, το οποίο μπορεί να βγάλει ποιότητα στον αγωνιστικό χώρο και να πετύχει τον στόχο του. Αυτό το είδαμε και στο χθεσινό παιχνίδι με τον Παναιτωλικό. Τι μου άρεσε απ’ αυτή την αναμέτρηση;

Το γεγονός ότι για μια ακόμα φορά ο Γκουστάβο Πογιέτ παρενέβη στο ματς και με τις κινήσεις του κατάφερε να αλλάξει τη ροή του. Αρχικά, βλέποντας τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας του Αγρινίου δεν άγχωσε τους ποδοσφαιριστές του, παρά το γεγονός ότι περνούσε η ώρα και το πρόβλημα στην ανάπτυξη γινόταν όλο και πιο εμφανές. Επέμενε να τους δίνει οδηγία να αναπτύσσονται ορθολογικά, είτε από τα άκρα με Μπουονανότε (κυρίως) και Μπαρμπόσα, είτε απ’ τον άξονα με Μάνταλο και Γιόχανσον. Στη συνέχεια εντόπισε κούραση στη γραμμή κρούσης κι έβαλε στο παιχνίδι τον Τζεμπούρ με τον Πλατέλλα, οι οποίοι ανέβασαν αισθητά την απόδοση της ομάδας. Από δικό τους συνδυασμό μπήκε το δεύτερο γκολ, από δικό τους συνδυασμό η ΑΕΚ πήρε το πέναλτι και δημιούργησε 2-3 ακόμα εξαιρετικές ευκαιρίες για να ανεβάσει τον δείκτη του σκορ. Άρα ο προπονητής και οι ίδιοι φυσικά, δικαιώθηκαν. Είναι δεδομένο ότι η ομάδα θέλει ακόμα πολλή δουλειά, αλλά επίσης είναι δεδομένο ότι ο Πογιέτ αρχίζει σιγά – σιγά να βλέπει τα στοιχεία εκείνα που θέλει να περάσει στους ποδοσφαιριστές του.

Τι άλλο μου άρεσε; Μα φυσικά ο Γιόχανσον. Ο ιδανικός ποδοσφαιριστής για κάθε προπονητή. Εκτελεί σε απόλυτο βαθμό τις οδηγίες που παίρνει, δίχως να νοιάζεται για το αν παίζει “κόφτης”, εσωτερικός χαφ, εξτρέμ, επιθετικός ή …τερματοφύλακας.

Στην άμυνα ο Κολοβέτσιος έδειχνε ανίκητος, ενώ και ο Άρθο, παρά το πρόβλημα τραυματισμού που αντιμετώπιζε, έδειξε βελτιωμένος σε σχέση με το προηγούμενο ματς στην Κομοτηνή.

Τι δε μου άρεσε; Κόντρα σε μια κλειστή άμυνα, θα περίμενα να δω τον Μπουονανότε να αναλαμβάνει περισσότερες πρωτοβουλίες, λόγω της ποιότητάς του και να αποτελεί τον ηγέτη στην επίθεση. Αυτό δε συνέβη. Επίσης θα ήθελα να δω καλύτερη ανάπτυξη παιχνιδιού στο α’ ημίχρονο. Ναι μεν οι “κιτρινόμαυροι” δεν αγχώθηκαν απ’ το γεγονός ότι περνούσε ο χρόνος και έμεναν στο μηδέν, αλλά οφείλουν να βρουν τρόπους διάσπασης αμυνών όπως αυτή του Παναιτωλικού.

Το πρόσημο πάντως για την ΑΕΚ στο συγκεκριμένο παιχνίδι είναι σίγουρα θετικό. Περισσότερο για το “τρίποντο” της νίκης και λιγότερο για την εμφάνιση. Θετικό όμως και για δύο ακόμα λόγους. Πρώτον επειδή ο Τζεμπούρ για πρώτη φορά μετά τον τραυματισμό του μας έδειξε κάποια απ’ τα χαρακτηριστικά που τον έκαναν να ξεχωρίσει. Και δεύτερον επειδή ο Πογιέτ “κέρδισε” έναν ακόμα παίκτη. Είδε στην πράξη ότι ο Πλατέλλας είναι εδώ και με την απόδοσή του στο διάστημα που αγωνίστηκε, φώναξε δυναμικό “παρών” για τη συνέχεια.

• blog
• enwsi.gr
• ΑΕΚ
• βογιατζάκης
• Παναιτωλικός