Αυτό που μετράει στο τέλος

Δεν θα πω ψέματα. Ηταν πολύ έντονα όσα ζήσαμε στο ΟΑΚΑ. Μεγάλο το άδειασμα που έφερε αυτό το εκρηκτικό 15λεπτο. Η παγωμάρα στο δοκάρι του Καρντόσο, η τρέλα στην ευκαιρία του Αλμέϊδα, η αμηχανία στην αποβολή του Ανέστη και στο φινάλε γκραν γκινιόλ. Αλλά εδώ ισχύει το τέλος καλό, όλα καλά. Σκεφτείτε πως ήταν η νοστιμάδα που ήθελε κάποιος για να απολαύσει την πρόκριση. Αν και εγώ θα προτιμούσα σαφέστατα να νικήσει η ΑΕΚ τον Ολυμπιακό, όπως και μπορούσε να κάνει.

Στο ποδόσφαιρο, όπως και στα πάντα που αφορούν τη ζωή μας, όλοι κρινόμαστε εκ του αποτελέσματος. Και αυτό είναι το πλέον δίκαιο. Το αποτέλεσμα, λοιπόν, αυτό που μετράει στο τέλος της ημέρας, έχει την ΑΕΚ στον τελικό του κυπέλλου. Η τροπαιούχος, η Κυπελλούχος για όσους το έχουν λησμονήσει, θα είναι ξανά εκεί. Για δεύτερη συνεχόμενη φορά. Σας φαίνεται λίγο; Μόνο λίγο δεν είναι. Μόνο εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’90, η ΑΕΚ κατάφερε να έχει συνεχόμενες παρουσίες στους τελικούς. Σε χρόνια παντοδυναμίας της και με εξαιρετική ομάδα.

Αυτό είναι που μετράει. Και αυτό θα μείνει στη μνήμη. Ποιοι ήταν οι αντίπαλοι, πως έφτασε ως τον τελικό, εάν αντιμετώπισε τον Εορδαϊκό ή τον Ολυμπιακό, ελάχιστη σημασία θα έχει και κυρίως για στατιστικούς λόγους. Αυτό που θα μείνει είναι πως η κυπελλούχος θα μπορέσει να διεκδικήσει τα κεκτημένα και έχει πολλές πιθανότητες, τουλάχιστον 50%, να το καταφέρει. Αυτή είναι η απάντηση που έδωσα στον εαυτό μου, για να ξεφύγω από κάθε άλλη σκέψη.

Βέβαια, προφανώς και ήταν σημαντική η νίκη. Αλλά πώς να έρθει; Αυτό που είδα στο ματς κατά την άποψη μου, το ματς αποτέλεσε ένα χαρακτηριστικό δείγμα της αδυναμίας που είχε αναδείξει χθες ο Τσατάλης. Δηλαδή, του προβλήματος στη διαχείριση του ρόλου του φαβορί με αντίπαλο τον Ολυμπιακό. Διότι, είχαν υπάρξει τέσσερις νίκες σε έναν χρόνο, αλλά ήταν νίκες κυρίως αντιπερισπασμού. Χθες, η ΑΕΚ έπρεπε να παίξει όντας εκείνη το φαβορί και φάνηκε πως πνίγηκε από το άγχος και την πίεση των περιστάσεων.

Θεωρώ, πως το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης πηγαίνει στην ελλιπή προετοιμασία του ματς από τον Χιμένεθ. Όπως είχε συμβεί και κόντρα στον Παναθηναϊκό, η εικόνα που πήρα ήταν πως επιχείρησε να πάρει το ματς με τη συνταγή που είχε αποδειχθεί πετυχημένη στο προηγούμενο. Και αυτό είναι ανεπίτρεπτο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, όπου οι λεπτομέρειες είναι εκείνες που καθορίζουν κάθε παιχνίδι.

Η ΑΕΚ θα έπρεπε να προσεγγίσει διαφορετικά το παιχνίδι. Αναμφίβολα, η απουσία του Αϊντάρεβιτς από ένα ματς που έμοιαζε ταμάμ για εκείνον, ήταν σημαντική. Αλλά την ιστορία την έγραφαν οι παρόντες. Το πρόβλημα που έκανε μπαμ σε όλο το ματς, είναι πως αν και η ΑΕΚ είχε κερδίσει το κέντρο, δεν μπορούσε να κρατήσει και να κυκλοφορήσει την μπάλα. Αυτό συνέβαινε επειδή αφ’ ενός ο Μάνταλος ήταν πολύ ψηλά και εκτός αγώνα και αφ’ ετέρου, η μπάλα μεταφερόταν με βιαστικές μπαλιές από τα στόπερ ή τον Ανέστη στην επίθεση.

Αν και αποδείχθηκε δώρο η σύνθεση του Ολυμπιακού, με τρία βαριά κορμιά στο κέντρο και με μηδενικό πρεσάρισμα, η ΑΕΚ δεν μπόρεσε να κρατήσει μπάλα. Κακοί οι δύο ακραίοι επιθετικοί, εκτός ο Μάνταλος, ποιος θα κρατούσε την μπάλα; Οι αλλαγές του Χιμένεθ ήταν σωστές, αλλά καθυστερημένες. Δεν είναι τυχαίο, πως από την ώρα που μπήκε ο Γαλανόπουλος (έστω κι αν έπαιζε άναρχα και ξόδευε δυνάμεις σε χώρους αχρείαστους), η ΑΕΚ κυριάρχησε. Το ματς πήγαινε για σβηστό 0-0, εάν δεν γινόταν η σειρά λαθών που οδήγησαν στο γκολ του Ολυμπιακού.

Ηταν εύλογο ως ένα σημείο, πως η ΑΕΚ θα δεχόταν πίεση. Ξέμαθε ο οργανισμός όλα αυτά τα χρόνια από τέτοιες καταστάσεις και τώρα «ψήνεται» ξανά. Γι’ αυτό και υπήρξε η φάση του Καρντόσο, γι’ αυτό και έγινε θρίλερ το ματς στο φινάλε. Αλλά ας μην λησμονούμε, πως απέναντι στην ΑΕΚ δεν ήταν το Κρανίδι, αλλά μια ομάδα που έπαιζε με το μαχαίρι στα δόντια για να μην πέσουν κορνέδες και ψιλές στον Ρέντη. Δεν είχε τίποτα να χάσει και μπόρεσε να βρει ένα αφήγημα για να ικανοποιήσει τον κόσμο της στη συνέχεια που θα είναι δύσκολη.

Κάνω εδώ μια παρένθεση. Οι συμπεριφορές πανικού, η ατέλειωτη κλάψα, η μιζέρια που βγάζει ο Ολυμπιακός σε κάθε συναπάντημα με την ΑΕΚ, αποτελεί τη μεγαλύτερη κατάκτηση της νέας εποχής. Αυτοί που κάποτε μιλούσαν για κλάψα, έχουν μετεξελιχθεί σε κύριους εκφραστές της. Ακόμα και σε ένα ματς που νίκησαν, που ο Σιδηρόπουλος ήταν αφρός για εκείνους, βρήκαν τρόπο να αποπροσανατολίσουν την κουβέντα.

Η ήττα με χάλασε. Αλλά αυτό που μετράει σε τελική ανάλυση, είναι η πρόκριση και η παρουσία στον τελικό. Δηλαδή, κάποιος οπαδός της Μπαρτσελόνα θα έμενε στο τετράμπαλο του Παρισιού ή θα στεκόταν στο επικό 6-1 επί της Παρί; Κάποιος οπαδός της Ρεάλ θα έμενε στην ήττα από την Μπάγερν που έστειλε το ματς στην παράταση ή στην επικράτηση στο Μόναχο και την πρόκριση στο τέλος για την τετράδα του Τσάμπιονς Λιγκ; Ετσι συμβαίνει και στην περίπτωση της ΑΕΚ.

Διπλές ήταν οι αναμετρήσεις και σε αυτές η ΑΕΚ απέδειξε πως είναι καλύτερη ομάδα. Ο Ολυμπιακός ήρθε για να νικήσει και να βάλει τουλάχιστον δύο γκολ και έκανε μετρημένες ευκαιρίες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Η ΑΕΚ έβαλε αυτογκόλ, αλλά δεν έκανε χαρακίρι. Και τώρα, μπορεί να πάει για τον μεγάλο τελικό και να διεκδικήσει ξανά την παραμονή της ως κυπελλούχου και για την επόμενη χρονιά.

Υ.Γ.: Να πω την αλήθεια, οι πανηγυρισμοί στο φινάλε δεν με ενθουσίασαν. Δεν θεωρώ, πως η ΑΕΚ πρέπει να πανηγυρίζει τόσο έξαλλα την πρόκριση στον τελικό. Αλλά κατανοώ την ένταση που έβγαλαν οι παίκτες και ο κόσμος, το ξέσπασμα για την πίεση που είχαν. Και ισχύει, ότι και στα παραπάνω. Τέλος καλό, όλα καλά.

• ΑΕΚ
• αλμέϊδα
• Ανέστης
• Μάνταλος
• ολυμπιακός
• Χιμένεθ